Hikayeler ve Mektuplar

Hızlıca gidiyorduk Dünya'ya doğru. Daha sonra ciğerlerimde oksijeni hissettim, evet Dünya'daydık. Yetimhanenin oradaydık. Dışarıdaki büyük kapının önünde duruyorduk. Önümdeki güvenlik görevlisi sanki hiç orada değilmişiz gibi davranıyordu. Abime baktım ve: -Bizi göremiyorlar mı? -Hayır, şu an göremiyorlar ama istersen bizi görünür hale getirebilirim. -Hayır, teşekkür ederim. Sadece biraz yalnız kalmak istiyorum. -Tamam, senin yakındaki parkta bekliyor olacağım. Abim, el salladı ve daha sonra yanımdan uzaklaştı. Tam olarak hangi zaman diliminde olduğumuzu anlayamamıştım. Kapıdan içeri girdim. Ders vakti olmalıydı. Dışarıda hiçbir öğrenci yoktu. Hatta kimse yoktu. Yetimhane o kadar sessizdi ki... İçeriye doğru girdim. Burada hoşlanmadığım ne kadar da çok anım vardı... Ve ben şu an onları özlüyordum, kafayı yemiştim belki de. Neden seki günleri özlüyordum ki? Normalde olduğum sınıfa doğru yürüdüm. Arada bir dersten kaçmak için dışarı çıkan öğrencileri görüyordum. Yeniydi...

Deine konuşmayı bıraktı ve beni, biraz kafamı dinlemem için yalnız bıraktı. O da bu duruma şaşırmıştı ama bir o kadar da anlayış göstermişti bana. Bense yaptığım şeylere anlam veremiyordum. Odada yatağın üzerine bıraktım kendimi. Yumuşacıktı. Yetimhanedeki yataklar her zaman çok sert olmuştu. Bizim hiçbir zaman lüksümüz olmamıştı. Ne verirlerse oydu. İnsanların yarısı kullanılmış eşyalarıyla yaşamayı öğrenmiştim. Bunları düşünürken kapıdan abim girdi: -Müsait misin? -Evet, gelebilirsin. -Ne hakkında konuşacağımı biliyor olmalısın, yine de konuşmak ister misin? -Belki... -Peki öncelikle bir gezintiye çıkalım mı? -Nasıl bir gezinti? Abim yanıma geldi ve yatağıma oturdu: -Sadece elimi tut ve gözlerini kapa... Nereye gitmek istediğini düşün. Abimin elini tuttum ve gözlerimi yavaşça kapadım. Çevremiz değişmeye başladı. Sanki yine boyutlar arasında gidip geliyorduk. Bu sefer tek farklı yanı, etrafta anılarımızın olmasıydı. Uzaktan Dünyayı gördüm, ona doğru gidiyorduk. Belki de şu a...