Hikayeler ve Mektuplar

Sila, Mason'nın kulağına bir şeyler fısıldadı ve yürümeye başladılar. Bende onları takip ettim tabi ki de... Sonuçta gideceğim başka bir yer yoktu. Nereye gittiğimizi anlamaya çalışıyordum. Ormanın derinliklerine gittikçe gidiyorduk. Burası tehlikeli miydi? Yoksa güvenli bölge miydi? Bilmiyorum. Birçok şeyi bilmediğim gibi... Mason ile Sila oldukça yakındılar. Büyük ihtimalle de sevgiliydiler. Yıllardır görmediği kardeşinin elini tutmak yerine sevgilisinin elini tutuyor ve arkasına bile bakmadan yürümeye devam ediyordu. Sila çok güzeldi. Uzun, kızıl saçlarını at kuyruğu yapmış, ela gözleriyle Mason'a bakıyordu. Ormanın derinliklerine inmeye devam ederken küçük bir kulübe gördüm birkaç metre ötede. Yeşilliklerin içinde zar zor görülebiliyordu ve oraya ulaşabilmek için önümüzde çok güçlü bir akarsu vardı. 'Buradan mı geçeceğiz?' dedi endişeli bir şekilde. Beden eğitimi derslerini hiçbir zaman sevememiştim ve başarılı olduğum da söylenemezdi. Sila bana döndü ' Evet...

Kız, kızıl saçları güneşte parıldarken bize doğru gelmeye devam ediyordu ve attığı her adımda yüzü daha de net görünüyordu. Yanımıza geldiğinde direkt Mason'un boynuna atladı ve onu dudaklarından öptü. Bunu oldukça zevkle ve bir o kadar da özlemle yapıyordu. Mason da ona karşılık verdi. Daha sonra bedeninde yapışan kızı kendisinden ayırdı ve ' Prenses Kila.' dedi. Kız küçük dilini yutmuşa benziyordu. ' Onu en sonunda buldunuz yani.' şaşkınlığı her şekilde anlaşılıyordu ama başka bir şeyde vardı. Beni gördüğüne çok sevinmişti. Sanki beni uzun süredir bekliyordu. Hiçbir şey demeden bana doğru geldi ve kollarını boynuma doladı. Bana sıkı sıkı sarıldı. Bir özlem vardı. Bana sanki uzun zaman önce kaybettiği ve uzun zamandır gelmesini beklediği gibi sıkıca sarılıyordu. En sonunda bir adım geriledi ve ' Hoş geldin Kila. Hoş geldin kardeşim.' dedi. Kardeşim mi demişti o bana? Ben... Benim bir kardeşim vardı.  Hiçbir şey diyemedim. Yıllardır bir yetim olduğumu sanıp...

Hava giderek kararıyordu. Mason geceyi geçirmek için bir yere ihtiyacımız olduğunu söyledi ve etrafımıza dikkatlice bakındık. Nasıl bir yer aradığımızı bilmiyordum. Bir kulübe, bir mağara..., Bunları düşünürken Mason eliyle sessiz ol işareti yaptı. Biri bizi takip mi ediyordu? Veya biz birilerine yakalanmıştık. Orada olan birilerine. Davetsiz misafirler gibi... - Bu bölge Beyaz Saray'ın koruması altında. Yani bu da demek ki çok dikkatli ilerlemeliyiz. Burası çok iyi korunuyor. Kraliçe, yani annen, babanın ve onun canavarlarının buraya girmemesi için bütün tedbirleri alıyor. Attığın her adıma dikkat etmelisin! - Peki bize zarar verirler mi? - Bu sorunun cevabını bende bilmiyorum. Ama bu bölgedeki herkesi düşman sanabilirler. Bir dostum var bu bölgede yaşayan. Onun sayesinde buradan rahatça geçebileceğiz ve geceyi de onun evinde geçireceğiz. - Senin buradan bir arkadaşın mı var? - Evet. dedi ve güldü. -Olamaz mı? diye devam etti. - Bu bölgeye giremediğini zannediyordum. - Ev...

Mason yol boyunca benimle neredeyse hiç konuşmadı. Babamla konuşurken oldukça içten ve sıcakkanlı bir insana benziyordu. Ama şu an yanımdaki kişi ise onun tam tersiydi. Oldukça sert ve soğukkanlıydı. Dayanamadım ve: - Sohbetine de doyum olmuyor gerçekten. - Öyle mi diyorsun?dedi ve bana dönüp gülümsedi. Gülümsemesi o kadar tatlıydı ki... O an içinde bulunduğum bütün durumları bir kenara bırakıp, lise de bir çocuğa aşık olmam... Okulun ilk günü yeni kayıp yaptırması ve onu ilk görüşüm olması. Beni büyülemesi ve ilk defa beni gördüğünde o sıcak merhaba gülümsemesi... Normal şeyler gibi... - Ne düşünüyorsun. dedi Mason, sessizliği bozarak. - Sadece normal şeyler. dedim ve gülümsedim. - Nasıl normal şeyler? - Kendi dünyam. Lise.... - Lise? O da ne? - Nasıl yani? Bilmiyor musun? Daha sonra bu soruyu tekrar düşündüğümde bilmemesinin gayet normal bir şey olduğuna karar verdim. Farklı boyutlarda yaşıyorduk ve dünyamı bilmiyorken liseyi bilmemesi oldukça normaldi. - Lise, bizdeki eğit...

Sarı saçları yüzünde dalgalanıyordu. Mas mavi gözleri vardı. Uzun boylu ve oldukça fitti. O da benim gibi 16-17 yaşlarındaydı. Bana doğru geldi ve: - Merhaba! Ben Mason. - Me-mer-haba. Ben Kila. diyebildim sadece. - Tanıştığıma memnun oldum Kila. Gerçi ben seni uzun süredir tanıyorum. Yani baban bana anlatıyor. Sadece kafamı sallamakla yetindim. Babam her şeyi anlatmıştı belki de Mayson'a. Babam: - Mason uzun zamandır beklediğim... Kızım... Mason her şeyi biliyor Kila. Şimdi ise yanında o olacak. Mason zamanı geldi. Kendini hazırla. Beyaz Saraya gidiyorsunuz. Kila sana emanet. Dikkat edin! Mason tamam dermişçesine kafasını salladı ve geldiği kapıdan geri çıktı. İlk başta neden çıktığını anlayamasam da, sırtındaki çantayı görünce hemen gideceğimizi anladım. Annemi görecektim... Gerçek annemi... Karşımda duran babama ne diyeceğimi bilemiyordum. Daha önce böyle bir deneyimim yoktu bu yüzden sadece ' Teşekkür ederim.' diyebildim ve Mason'la beraber kapıya doğru yürüd...

Yanımda oturan kişi yıllardır gelmesini beklediğim babamdı. Normal insanların babası kötülüklerin kralı, annesi de iyilik kraliçesi olmuyordu:) Yanlış anlaşılmayı en kısa sürede çözmeliydim. Babam kötü bir insan değildi. Baba... Ona gerçekten böyle seslenebilecek miydim? Hem de tam yanımda otururken... - Annemle konuşmalıyım. Ortadaki yanlış anlaşılmayı düzeltmeliyim. Sen bunu hak etmedin. dedim gözlerinin içine bakmaya çalışarak. - Teşekkür ederim. Annenin buna inanacağından emin değilim. Ama her şekilde şansımızı denemeliyiz. Annenin yanındaki adama dikkat etmelisin! Senin kim olduğunu öğrendiği an, seni öldürmeye çalışacaktır bu yüzden saraya başka bir kimlikle gireceksin. Anlattıklarına göre annen seni tanıyor ve bu tehlikenin farkında olmalı. Seni oraya tek başına gönderemem. Bir anlığına beni sahiplenmesi çok hoşuma gitti. Daha önce beni bu kadar umursayan kimse olmamıştı. Yüzümde bir gülümseme oluştu. Bunu fark etmiş olmalıydı ki: - Artık hep böyle olacak. Dediğim gibi s...