Hikayeler ve Mektuplar

Şimdi ise Bayan Zona yanımda oturuyor ve beni teselli etmeye çalışıyordu. Bayan Zona: -Kila, şu an çok zor bir seçim yapman gerekiyor farkındayım. Bu seçimde kimse senin kararını etkilememeli. Evet, orada sana ihtiyaçları var hatta benim bile sana ihtiyacım var, evime dönebilmek için. Ama bu büyük bir sorumluluk ve bunu yapmanı kimse senden isteyemez. Sen iki tarafa da aitsin, iki yerde de yaşayabilirsin, seni kimse yargılayamaz. -Bayan Zona, ben ne yapmalıyım gerçekten bilmiyorum. Korkuyorum... -Biliyorum Kila. Ama bazen korkularımızın üstesinden gelmemiz gerekiyor yoksa bütün hayatımız boyunca o şeye takılırız ve pişman olabiliriz. Kalbinin doğru şeyi seçeceğini biliyorum. Sadece kendine güven. İnan bana düşündüğünden daha güçlüsün, bunu yapabileceğine inan, tamam mı? -Bayan Zona, sizde bizim boyutumuzda yaşıyorsunuz değil mi? -Bunu sana şu an söyleyemem ama doğru seçimi yaparsan seninle kısa bir süre sonra tekrar görüşeceğiz. Sana inanıyorum Kila. Bayan Zona yanımdan kalktı ve...

Abim hala beni bekliyordu dışarıda ama ben buradan ayrılmak istemiyordum. Geçmişte nefret ettiğim ve hiçbir zaman evim olarak göremediğim bu yetimhaneyi artık evim olarak görüyor ve buraya geri dönmek istiyordum. Biraz hava almak için bahçeye çıktım. Deine ile hep oturduğumuz bir bank vardı, ben de o banka oturdum. Öğrenciler bahçede koşuşturuyor , oyunlar oynuyorlardı. Genelde yaşları küçüktü ama aralarında az da olsa büyükler vardı. Kimse beni göremediği için rahattım. Göze çarpmayı sevmezdim, dikkat çekmek hoşuma gitmiyordu. Çocukları izledikçe aklıma anılarım geldi. Şimdi yaşadığım şeyleri güzel anılar olarak göremeye başlamıştım. Bunları düşünürken biri bana seslendi 'Kila!' Ses bir kadına aitti. Beni görebilen biri var mıydı? Bu imkansız değil miydi? Belki de o da bir boyuttan gelmişti. Yoksa beni yakalamaya birini mi göndermişlerdi? Korkarak başımı sesin geldiği yöne doğru çevirdim. Bana seslenen kişi Bayan Zona'ydı. Bayan Zona beni görebiliyordu! Ama nasıl? Yanıma ...