Rüyalarına Dalan Kız-40.Bölüm

Abim hala beni bekliyordu dışarıda ama ben buradan ayrılmak istemiyordum. Geçmişte nefret ettiğim ve hiçbir zaman evim olarak göremediğim bu yetimhaneyi artık evim olarak görüyor ve buraya geri dönmek istiyordum. Biraz hava almak için bahçeye çıktım. Deine ile hep oturduğumuz bir bank vardı, ben de o banka oturdum. Öğrenciler bahçede koşuşturuyor , oyunlar oynuyorlardı. Genelde yaşları küçüktü ama aralarında az da olsa büyükler vardı. Kimse beni göremediği için rahattım. Göze çarpmayı sevmezdim, dikkat çekmek hoşuma gitmiyordu. Çocukları izledikçe aklıma anılarım geldi. Şimdi yaşadığım şeyleri güzel anılar olarak göremeye başlamıştım. Bunları düşünürken biri bana seslendi 'Kila!'
Ses bir kadına aitti. Beni görebilen biri var mıydı? Bu imkansız değil miydi? Belki de o da bir boyuttan gelmişti. Yoksa beni yakalamaya birini mi göndermişlerdi? Korkarak başımı sesin geldiği yöne doğru çevirdim. Bana seslenen kişi Bayan Zona'ydı. Bayan Zona beni görebiliyordu! Ama nasıl? Yanıma geldi ve banka oturdu. Bayan Zona:
-Ne kadar da değişmişsin, ne kadar büyümüşsün. Seni gördüğüme çok sevindim.
-Bayan Zona beni görebiliyor musunuz, nasıl?
-Evet seni görebiliyorum ve diğerlerinin de göremediğini biliyorum. Ayrıca bildiğim bir şey daha var. Şu an gerçekten olman gereken yer burası mı?
-Siz her şeyi biliyor musunuz?
-Evet, canım.
-Bayan Zona başından beri biliyordunuz değil mi?
-Ben de buraya ait değilim Kila. Geçici bir süreliğine geldim.
-Bayan Zona ne yapmam gerekiyor?
Kendimi durduramadım ve ağlamaya başladım...