Hikayeler ve Mektuplar

Yatağa yanaştı ve yavaşça yanına oturdu Kila. 'Sana tek bir şey soracağım. Peki beni bunca yıldır neden aramadın? En azından sende annem gibi rüyalarıma girebilir veya bana mektuplar gönderebilirdin. Seninde özel güçleriniz yok mu yani?' Kafasını eğdi ve ' Eğer dediklerini yapsaydım durum daha da kötü olurdu. Sen doğduktan sonra bir süre seni görmedim ama dayanamadım ve yanına gittim. Şehire ordumla girmem gerekti yoksa beni kesinlikle almazlardı. Herkes korkudan titredi. Orduyu tembihledim, kimseye zarar gelmemeliydi... Saraya doğru tek başıma yöneldim. Bembeyaz saray karşımdaydı. Aynı eski günlerdeki gibi. En sonunda sarayın en üst katına yani senin olduğun odaya çıktım. Beşikte mışıl mışıl uyuyordun. Tek istediğim seni bir kere kucağıma almaktı. Tam seni kucağıma alacakken kapı aniden açıldı ve içeri annen ile sözde kocası olan adam geldi. Yanlarında ise bir sürü muhafızlar... Annen dokunma diye bağırdı. Ona bana neden söylemediğini, benim çocuğumu neden benden saklad...

' İşte sana her şeyi anlattım  kızım. Ben kötü bir insan değilim ama benim kötü biri olduğumu düşünüyorlar. Bu olaydan sonra bir daha annenle konuşamadım ve olanları anlatamadım. Beni o halimle hatırladı. Senden çok uzun bir süre haberim olmadı. Prensesin bir bebeği oldu dediklerinde ilk olamaz dedim. Başkasından sandım. Onun benim çocuğumu benden saklayacak birisi olduğunu düşünmedim.Saraya bir casus koydum. Sakın yanlış anlama! Kötü niyetli değil. Sadece senin benim kızım olup olmadığını öğrenmek için. Sadece bir şey yeterliydi. İlk doğduğun an gözlerinden ışık saçılması... Prenses ile beraber hayal kururduk hep... Bir çocuğumuz olduğunda bana nasıl olacağını söylerdi. Eğer gözlerinden güneş ışığı renginde bir parıltı yayılırsa o senin çocuğun derdi. Nedenini hiç sormamıştım. Önemli değildi benim için. Belkide sonsuza kadar mutlu yaşayacağımızı düşünmüştüm. Ama...' Kila bir şey demedi. Sadece babası olduğunu idda eden kişinin dediklerine takılmıştı. Her şey daha mantıklı bi...

Kentten dışarı doğru var gücümle koştum. Sanki bütün öfkemi serbest bırakırcasına...Bana söylediği sözler mi daha koymuştu, yoksa arkasına bile bakmadan çekip gidişi mi? Benimle gelmeyişi mi? Yoksa onunla kalışı, onu bırakmaması veya bana karşı olan aşkını yitirmesi... Kafamda bin bir düşünce dolaşırken var gücümle koşuyordum. Yeni bir ihtimali düşündükçe daha da hızlanıyordum. Halk saklanmıştı. Benden mi? Beni görenler hemen kaçıyor ve saklanacak yerler arıyordu ya da sertçe bakışlar atıyor ve korkularını gizlemeye çalışıyorlardı. Çok sinirliydim. Hem de daha önce hiç olmadığım kadar... Anlık bir düşünceyle bir cadıya gittim ve bana olabilecek en karanlık yeri yapmasını söyledim. Bana bu büyülü yeri yaptı. Burası bir büyüden yapılmıştı ve bilmediğim bir şey vardı... Cadı bunları yaparken içime kötülük işlemişti ve beni lanetledi.... Kentte çok büyük zarar verdim. Bir ordum vardı. Devler, canavarlar, tek ayaklar...Kente çok büyük hasar verdiler. Bütün evleri yıktılar, çocukları öl...

Kral ve kraliçe kalan muhafızlarıyla bana doğru geliyorlardı. Hepsi bana, bir ölüm makinesi gibi bakıyorlardı. Gözlerinde ise, saf bir korku vardı... Yanıma geldiler. Prenses onların arkasına sığındı. -Delikanlı, oldukça yeteneklisin ama bu krallığımı yıkma hakkını sana vermiyor! - Ben... -Ya buradan hemen git ya da... Sonunu getirmesine gerek yoktu. Prenses çoktan benden uzaklaşmıştı ve bu bana yetiyordu. İçimden bir canavar çıkmıştı. Bunları kafamdan geçirirken kafama bir darbe aldım ve gözlerim kapandı... Gözlerimi açtığımda yine o karanlık zindanda tek başımaydım. Adi herifler! Yine beni buraya sokmuşlardı. Beni bağladılar ve işkence ettiler. Benim için özel bir alet yaptılar ve beni ona beni ona bağladılar. Kaçmak imkansızdı, yapamıyordum, benim için özel olarak tasarlanmış olan bu alet benden çok daha güçlüydü... Bana çok uzun bir süre eziyet ettiler. O an ölmeyi istedim, belkide hiç doğmamayı.... Bir gün her günkü gibi muhafız bana işkence yapmak için içeri girerke...

Sabah olduğunu zindana doğru gelen ayak seslerinden anladım. Duyduğum kadarıyla oldukça fazla kişi geliyordu beni almak için... Son bir kere planımın üstünden geçtim. Her şeyi en ufak ayrıntısına kadar hesaplamıştım. Ve uygulamanın zamanı gelmişti. Bir 'klik' sesi ve kapı açıldı. Kaç kişi olduklarını tam göremiyorum ama 20 kişiye yakındılar. Ellerime kelepçe taktılar, boynuma ve vücuduma ip taktılar kaçmamam için. Yer altındaki bu karanlık zindandan güneş ışığına doğru gidiyorduk. En sonunda yer altından çıktık... Uzun zamandır görmediğim güneş ışığı gözlerimi yaktı. Özlemiştim. Yeryüzündeki her şeyi... Büyük konseye doğru yürümeye devam ettik. Girişi görebiliyorum. Bütün halk toplanmıştı ve bu mahkemeyi uzun zamandır bekledikleri belliydi. Bense sadece etrafıma bakarak yürümeye devam ettim. Taktıkları kelepçeyi kolayca çıkarabilirdim ama şu an sırası değildi. Büyük, beyaz kapıdan içeriye doğru adımımı attım. Herkesin gözü benim üzerimdeydi. Benim ise gözlerim sadece bir ki...