Hikayeler ve Mektuplar

Şimdi ise Bayan Zona yanımda oturuyor ve beni teselli etmeye çalışıyordu. Bayan Zona: -Kila, şu an çok zor bir seçim yapman gerekiyor farkındayım. Bu seçimde kimse senin kararını etkilememeli. Evet, orada sana ihtiyaçları var hatta benim bile sana ihtiyacım var, evime dönebilmek için. Ama bu büyük bir sorumluluk ve bunu yapmanı kimse senden isteyemez. Sen iki tarafa da aitsin, iki yerde de yaşayabilirsin, seni kimse yargılayamaz. -Bayan Zona, ben ne yapmalıyım gerçekten bilmiyorum. Korkuyorum... -Biliyorum Kila. Ama bazen korkularımızın üstesinden gelmemiz gerekiyor yoksa bütün hayatımız boyunca o şeye takılırız ve pişman olabiliriz. Kalbinin doğru şeyi seçeceğini biliyorum. Sadece kendine güven. İnan bana düşündüğünden daha güçlüsün, bunu yapabileceğine inan, tamam mı? -Bayan Zona, sizde bizim boyutumuzda yaşıyorsunuz değil mi? -Bunu sana şu an söyleyemem ama doğru seçimi yaparsan seninle kısa bir süre sonra tekrar görüşeceğiz. Sana inanıyorum Kila. Bayan Zona yanımdan kalktı ve...

Abim hala beni bekliyordu dışarıda ama ben buradan ayrılmak istemiyordum. Geçmişte nefret ettiğim ve hiçbir zaman evim olarak göremediğim bu yetimhaneyi artık evim olarak görüyor ve buraya geri dönmek istiyordum. Biraz hava almak için bahçeye çıktım. Deine ile hep oturduğumuz bir bank vardı, ben de o banka oturdum. Öğrenciler bahçede koşuşturuyor , oyunlar oynuyorlardı. Genelde yaşları küçüktü ama aralarında az da olsa büyükler vardı. Kimse beni göremediği için rahattım. Göze çarpmayı sevmezdim, dikkat çekmek hoşuma gitmiyordu. Çocukları izledikçe aklıma anılarım geldi. Şimdi yaşadığım şeyleri güzel anılar olarak göremeye başlamıştım. Bunları düşünürken biri bana seslendi 'Kila!' Ses bir kadına aitti. Beni görebilen biri var mıydı? Bu imkansız değil miydi? Belki de o da bir boyuttan gelmişti. Yoksa beni yakalamaya birini mi göndermişlerdi? Korkarak başımı sesin geldiği yöne doğru çevirdim. Bana seslenen kişi Bayan Zona'ydı. Bayan Zona beni görebiliyordu! Ama nasıl? Yanıma ...

Bayan Zona diğer öğretmenler gibi değildi. Dersi oldukça eğlenceliydi. Sürekli espri yapardı derslerinde. Öğrencilerini de çok severdi. Bir aralar beni de çok seviyordu. Ders bittikten onun yanına giderdim ve konuşurduk. Eski de kalmıştı her şey su an... Bense sadece dışarıdan bakıyordum. Şu an olabileceğim yere... Daha sonra zil çaldı ve öğrenciler koridorlara koştu. Herkes zilin çalmasını dört gözle bekliyordu çünkü bu onların tek eğlencesiydi. Burada yapacak pek bir şey yoktu. Özellikle de derslerde. Sadece sıkıcıydı... Burada arkadaşlarınız varsa iyi vakit geçirebilirdiniz ama benim gibi hiçbir kişiyle yakın olmadıysanız, hayatınız pek de mükemmel olmuyordu. Özellikle de yalnız olduğunuzu bildiğiniz, sırlarınızı kimseyle paylaşamadığınız, derdinizi anlatacak kimse bulamamanız ve içinize atmanız...  Herkesin teneffüste tapacak işleri vardı. Kimi kahvaltısını yapacaktı, kiminin yetiştirecek ödevi vardı, kimi sevgilisiyle buluşacaktı... Bir aralar bende, Deine'yle beraber tenef...

Hızlıca gidiyorduk Dünya'ya doğru. Daha sonra ciğerlerimde oksijeni hissettim, evet Dünya'daydık. Yetimhanenin oradaydık. Dışarıdaki büyük kapının önünde duruyorduk. Önümdeki güvenlik görevlisi sanki hiç orada değilmişiz gibi davranıyordu. Abime baktım ve: -Bizi göremiyorlar mı? -Hayır, şu an göremiyorlar ama istersen bizi görünür hale getirebilirim. -Hayır, teşekkür ederim. Sadece biraz yalnız kalmak istiyorum. -Tamam, senin yakındaki parkta bekliyor olacağım. Abim, el salladı ve daha sonra yanımdan uzaklaştı. Tam olarak hangi zaman diliminde olduğumuzu anlayamamıştım. Kapıdan içeri girdim. Ders vakti olmalıydı. Dışarıda hiçbir öğrenci yoktu. Hatta kimse yoktu. Yetimhane o kadar sessizdi ki... İçeriye doğru girdim. Burada hoşlanmadığım ne kadar da çok anım vardı... Ve ben şu an onları özlüyordum, kafayı yemiştim belki de. Neden seki günleri özlüyordum ki? Normalde olduğum sınıfa doğru yürüdüm. Arada bir dersten kaçmak için dışarı çıkan öğrencileri görüyordum. Yeniydi...

Deine konuşmayı bıraktı ve beni, biraz kafamı dinlemem için yalnız bıraktı. O da bu duruma şaşırmıştı ama bir o kadar da anlayış göstermişti bana. Bense yaptığım şeylere anlam veremiyordum. Odada yatağın üzerine bıraktım kendimi. Yumuşacıktı. Yetimhanedeki yataklar her zaman çok sert olmuştu. Bizim hiçbir zaman lüksümüz olmamıştı. Ne verirlerse oydu. İnsanların yarısı kullanılmış eşyalarıyla yaşamayı öğrenmiştim. Bunları düşünürken kapıdan abim girdi: -Müsait misin? -Evet, gelebilirsin. -Ne hakkında konuşacağımı biliyor olmalısın, yine de konuşmak ister misin? -Belki... -Peki öncelikle bir gezintiye çıkalım mı? -Nasıl bir gezinti? Abim yanıma geldi ve yatağıma oturdu: -Sadece elimi tut ve gözlerini kapa... Nereye gitmek istediğini düşün. Abimin elini tuttum ve gözlerimi yavaşça kapadım. Çevremiz değişmeye başladı. Sanki yine boyutlar arasında gidip geliyorduk. Bu sefer tek farklı yanı, etrafta anılarımızın olmasıydı. Uzaktan Dünyayı gördüm, ona doğru gidiyorduk. Belki de şu a...

Deine tam karşımda duruyordu. Ne diyeceğimi, nereden başlayacağımı bilmiyordum. Deine yanıma geldi ve bana sarıldı. Deine: -Kila, seni gördüğüme çok mutluyum, sana her şeyi anlatacağım merak etme ama zamanı var, öncelikli olarak halletmemiz gerekenler var. Seni çok özledim, bu anı ne kadar çok hayal ettiğimi bilemezsin. -Deine, bende seni gördüğüm için çok mutluyum ama kafamda birkaç tane soru işareti var ve de bunları çözmeye ihtiyacım var. Sen, benim tanıdığım tek kişiydin, gerçekten tanıdığım hatta sadece yanımda olan kişiydin ama şu an her şeyin çok daha farklı bir boyutta olduğunu görüyorum. Bazen, keşke bunların hiçbiri olmasaydı ve olaysız hayatımın içinde yaşamaya devam etseydim diye düşünüyorum. Az kalmıştı ve bende hayata atılacaktım. O ruhsuz yerden çıkacaktım ve kendime ait bir hayatım olacaktı, belki hayallerim olacaktı belki hedeflerim... Şu an ise elimde ne var? Olmayan bir dünya? Kendi dünyama döndüğümde bana kimsenin inanmayacağı bir hikaye? Beni deli diye adlandırac...

Abimle saraya doğru yürümeye devam ettik. Saray o kadar büyüktü ki... Deine gerçekten burada mı yaşıyordu? Sadece bana yardım etmek için mi dünyama gelmişti. Kafamda yine bin bir tane soru oluşmaya başlamıştı. Ayrıca gittiğimiz yolda da çevremizde o kadar faklı, o kadar sıra dışı şeyler vardı ki.. Bir sürü deşik hayvan, benim dünyamda olmayan. En sonunda abime sordum: -Deine, sadece benim için mi, dünyama geldi? -Biraz öyle oldu diyebiliriz ama unutma bunu kendi isteği ile yaptı ve sonrasında da seni çok sevdi. Hatta seni bırakmak istemedi ama zorunda kaldı. Eğer daha fazla kalsaydı o zaman hayatını riske atmış olacaktı. Hatta ikinizin hayatını da..., -Peki burası tam olarak neresi? -Deine'nin dünyası. Sustum ve yürümeye devam ettik. Saraya giderek yaklaşıyorduk. Şimdi ise bembeyaz bir kale vardı önümüzde ve arkasında saray... Köprünün altında akan bir su vardı. Büyük ihtimalle de yakınlarda bir yerlerde bir şelale vardı ve bu suda oradan geliyordu. Kendimi şelalenin sesine ve...

Bana elini tutmamı söyledi. Hiç tereddüt etmedim ve elini tuttum. Birkaç sözcük mırıldandı ve bir anda mavi bir kapı açıldı. Tabi ki bu normal bir kapı değildi. Sihirli bir boyut kapısıydı. Mavi sisler yayıyordu etrafına. ' Hazır mısın? Buradan gideceğiz.' dedi. Kafamı evet manasında salladım ve beraber boyut kapısından atladık. Etrafımda o kadar fazla görüntü vardı ki. Film sahneleri gibiydiler.' Onlar başka yerler açılan kapılar. Burada istediğin zamana gidebilirsin hatta geçmişine bile dönebilirsin. Sadece gelecek... O yasak. Kimse geleceği görememeli yoksa her şey değişebilir. Bu yüzden o kapının koruyucuları var. Neyse  etrafına dikkat edersen burada senin de geçmişin, anıların var. Bak işte şurada, neredeyse geldik.' dedi. Tekrar mavi bir sisin içinden geçtik ve... Galiba bu sefer başka bir dünyaya gelmiştik veya boyuta. ' Galiba dünyanın başka bir yerine gelmeyi bekliyordun ama seni biraz yanılttım.' güldü ve devam etti ' Burası Deine'nin gezegeni...

Daha önce beni kandırmışlardı ve bir daha kanmak istemiyordum. Fakat tuhaf bir şekilde de içimden bir ses ona inanmamı söylüyordu ve beni ona itiyordu. 'Sana gerçekten inanmak istiyorum ama zorlanıyorum. Daha önce beni kandırdılar ve planları hiç hoş değildi. Hatta şu orada olsam ne durumda olurdum onu bile bilmiyorum. Sana gerçekten çok inanmak istiyorum sadece bana gereken kanıtları gösterir misin? Başka türlü nasıl olacak bilmiyorum.' dedim. Bütün içimi dökmüştüm. Birkaç saniye sessizlik oldu ve: - Sana gereken her kanıtı bulacağım merak etme. Bana inanmak istediğin için de teşekkür ederim. başına daha önce neler geldiğini biliyordum. Annem beni uyardı. Bir süredir burada seni bekliyorum. Kaçacağını biliyorduk. Üzerindeki yükü anlıyorum. Sen hiçbirimiz gibi değildin. Seni olmaman gereken bir hayata soktuk ve daha sonra da senden geri gelmeni isteyerek dünyanı alt üst ettik. Kila tabi ki de istediğin zaman bırakabilirsin. Bu senin kararın. Hatta bizden nefret bile ediyor ola...

Deine'nin bana bu kadar uzun süre mektup yazmayıp hatta hiçbir şekilde haberleşmemesi ve daha sonra da birdenbire gizemli bir mektup göndermesi. Normal miydi? Acaba onu birisi etkisi altına mı almıştı. Bilmiyorum. Tek bildiğim şey Deine'nin benden fazlasını bildiğiydi ve bana yardım etmeye çalıştığı. Her zamanki gibi... Oturduğum yerden kalktım ve bahçeye biraz hava almak için indim. Tek başıma yürümeye başladım. Merak ettiğim bir şey vardı. Acaba sihrimi gerçek dünyada da yapabiliyor muydum? Bahçedeki dışarı ile bağlantımızı kesen duvarların yanına gittim. Birkaç sözcük mırıldandım ve duvarrda bir delik açıldı. Hemen içinden geçerek duvarın arka tarafına gittim. Ben çıktıktan sonra delikte kapandı. Etrafıma baktım. İlk defa tek başıma dışarıda idim. Özgürdüm. Ne istersem onu yapabilirdim. Hatta bir daha asla oraya geri dönmeyebilirdim. Yolda yürümeye devam ettim. Biraz ileride bir park vardı. Oraya doğru yürüdüm ve bir banka oturdum. Birkaç saniye yalnız kaldıktan sonra yanı...

Mektubun Deine'den gelmesi beni oldukça şaşırtmıştı. Deine gittiğinden beri bana daha önce hiç mektup yollamamıştı. Bu oldukça hoşuma gitmişti. Hatta ben de bir ara ona yazmayı düşündüm. Mektubun katlanmış olan kağıdını açtım ve okumaya başladım: Merhaba, Kila! Seni ne kadar çok özledim tahmin edemezsin. Sana uzun zamandır yazmadığım için çok özür dilerim. Seni daha çok düşünmeliydim. İnanamayacaksın ama seni geçen gün rüyamda gördüm. Ve bu rüya gerçek gibiydi, sanki gerçekten seninle konuşmuşum gibiydi. Bir an senin varlığını yanımda hissettim. Rüyamda sana geçmişte çok sık konuştuğumuz bir şeyden bahsediyordum. Bütün detaylarıyla hatırlıyorum. Bana ne yapman gerektiğini soruyordun, eaynı eski günlerdeki gibi... Bense sana kendin olmanı söylüyordum. Yine aynı şeyi söylüyorum. Ne olursa olsun sen, sensin. Bunu değiştirmeye çalışma. Sorunlarında kaçma. Bir süre dinlenmeye ihtiyacın olabilir. Ama unutma, sana ihtiyacı olanlar var ve sen onları yüzüstü bırakamazsın. Üstündeki sorum...