Hikayeler ve Mektuplar

Hızlı adımlarla farenin arkasından gidiyordum, ne yaptığımı bir süre sonra düşünmemeye başladım. Burası oldukça değişik bir yerdi. Her şeyin küçük, orta ve büyük boyu vardı. Fare kendisine uygun olan kapıdan geçiyor ve bana ise hangi kapıdan geçmem gerektiğini hızlıca söylüyordu. Bir süre daha renkli ve boyutları farklı kapılardan geçtikten sonra beyaz bir ışık gözüktü. Işık gözlerimi kamaştırdı ilk, daha sonra alıştım. İçerisi oldukça karanlıktı ve girmeden aniden beyaz bir ışık belirmişti kaşımızda. Fare bağırdı 'Beni takip et!' bende arkasından gittim. Beyaz ışığa doğru yürümeye başlamıştık.  İçine girdiğimizde bir ormanda olduğumuzu gördüm. Nereye gidiyorduk? Bu sorunun cevabını artık öğrenmeyi hak ediyordum bence, hem de bu kadar yolu geldikten sonra. Dayanamadım ve sordum 'Nereye gidiyoruz?' diye. 'Seni olman gereken yere götürüyorum, seni annene götürmeye çalışıyorum ama bu kolay bir yolculuk olmayacak, bunu bilmelisin. Oraya girebilirsen ve bir daha ayrılmaz...

Derinlere doğru giderken en sonunda beyaz bir ışık gördüm. Bir an için gözlerimi kamaştırdı bu beyaz ışık, hatta iyi göremedim bir süreliğine. Nerede olduğumu bilmiyordum. Mektupta yazan yer olmadığı kesindi sadece. Karanlıktı gökyüzü, ağaçlar, bitkiler, her şey... Sanki biri buradan renkleri çalmıştı ve yerine sadece siyahı bırakmıştı. Etrafımda evler vardı ama bunlar normal evler değildi. Normal evlerin 4 kat büyüklüğünde ve simsiyahtı. Arada ise koyu renkler vardı. Mesela kahverengi kapısı olan ev daha da kafa karıştırıyordu. Kapı ufacıktı. Neredeyse ben bile geçemiyordum, o kadar ufak bir kapı yapmışlardı, son anda içeri girebildim. İçerisi şaşılacak derecede renkliydi. Eşyalar ise... Her boyutta ve şekilde eşya vardı burada. Garip olan bir şey daha varsa burada kimsenin olmaması veya onları benim görmememdi. 'Kimse var mı?' diye çekinerek bağırdım boş evde. İlk başta ses gelmedi, ben ise hala stresli ve biraz da korku doluydum. Daha sonra siyah bir gölge gördüm. Bana doğru...

Ne yapacağını bilemiyordum, kafam karışmıştı. Umutsuzca bu ruhsuz, kimsenin birbirini önemsemediği, kendini düşündüğü bu yerde geçirmiştim hayatımı. Yani buradaki herkes biraz olsun hayal gücü isterdi ve birine inanmak...Zaten başka yapabileceğimiz bir şey de yoktu, sadece hayal edebilirdik, zaten hayal ettiğimiz şeylerin gerçek olması da imkansız olurdu genelde.  Ben de bunu yaptım, birine inanmayı seçtim. Saatler geçmiyordu sanki, zaman durmuş gibiydi. Kafamdaki sorulara yanıt bulamadıkça delirdiğimi düşünmeye başlamıştım. En sonunda yatma vakti geldi. Herkes loş ışıklı lavaboda hazırlandıktan sonra gri pijamalarını giyip beyaz gri karışımı olan yataklarına yattı. Yattığımda baş ucumdaki komidinin çekmecesini sessizce açtım ve gizlice tarağımı elime aldım, onu sıkı sıkı tuttum ve gözlerim kendiliğinden yavaşça kapandı. O an çok çabuk uykuya daldığımı fark ettim, bu sefer öncekilerden de hızlı uykuya dalmıştım. Normalde de hızlı uykuya dalan biriyim ama bu seferki bir değişikti. G...

Sevgili Kila, Artık vakit geliyor, daha fazla bekleyemeyiz. Rüyalarında beni bir süre sonra görebileceksin hatta yanıma da gelebileceksin ama bunun için aşman gereken şeyler var ve bu konuda sana yardım edemediğim için çok üzgünüm... Sana bu hayatı verdiğim için bazen pişmalık duyuyorum ama başka bir seçeneğim yoktu. Şunu unutmamanı istiyorum; rüyalarında olan şeyler gerçeklere yansıyabilir ve eğer yaralanırsan uyandığında yaran da seninle olacaktır, bunu sana daha önce de söylemiştim. Ama son sefer yaşadığın farkl bir durum, bunu da sana geldiğinde açıklayabilirim, o yüzden yanlış fikirlere kapılma lütfen. Normalde sana yazacağım son mektubumu yazmıştım ama bir şansım daha oldu yazmak için ve bu şansı da değerlendirmek istedim. Zaman daralıyor Kila, artık kendine güvenmeli ve bana inanmalısın, daha ne yapabilirim bilmiyorum... Sana daha fazla bilgi veremem çok üzgünüm. Ama şunu bilmeni istiyorum ki seni çok seviyorum. Umarım yanıma gelebilirsin..           ...

Akşam yemeği saati geldiğinde herkes büyük, ruhsuz salona geçmişti. Pek yakın arkadaşım yoktu ama konuşabileceğim bir kişi vardı beni anlayabilen. Genelde buradaki çocuklar mutsuz ve yalnızdı, zaten başka ne beklenebilirdi ki... Aynı benim gibi. Yine yemekhanenin sadece karnımızı doyuralım diye baştan sağma yaptığı tatsız, besin değeri olmayan şeyleri yedik. Burası her zaman böyleydi. Yemezsen aç kalırdın, ne kadar beğenmesen de önemli değildi çünkü seni önemseyecek biri yoktu, seni düşünmezlerdi. Onlar için sen sadece bir tane daha zorunluluk demektin ve artık onlar da bize bakmaktan bıkmıştı. Burası ruhsuz, kimsenin bizi önemsemediği bir yerdi, bu bir gerçekti ve ben bu gerçeği uzun süre önce kabul etmiştim. Yemeğimi yerken siyah elbiseli görevli beni köşeye çağırdı. Bana üzerinde bir sürü şeklin ve yazının olduğu bir mektup verdi. Verirken bile yüzü asıktı... Yemeğimi bıraktım ve yatakhaneye çıktım. Gece karanlığında biraz korkutucuydu ama ben artık alışmıştım. Sonuçta doğduğumdan b...

Kendimi uyandırmaya çabaladım. Ne yapsam da olmadı uyanamadım. Birden mektupta yazan çılgın şeyler geldi aklıma. Bu ihtimale inanmak isteyip istemediğimi kendim bile bilmesem de, gerçek olabilir miydi? Bunu anlamanın bir yolu vardı aslında, en azından öyle söylemişti annem olduğunu söyleyen kadın. Önceki mektubun birinde, rüyalarımda yaralanırsam uyandığım da da o yaranın olacağı yazıyordu. Bunu bana bir kanıt olarak söylemişti. Bir dal parçası buldum onu koluma sürttüm. Kolum kızarmıştı ve biraz kanıyordu ama şu an önemli olan bu değildi, hala rüyadaydım ve bilincim sonuna kadar açıktı, en büyük sorun ise rüyamdan çıkamıyordum ya da başka bir deyişle uyanamıyordum. Sabaha kadar burada olacaktım belki de. Şu an tek yapmak istediğim bir şeylere inanmaktı. Hayatım yeteri kadar berbattı zaten ve inanmaktan başka yapacak bir şeyim yoktu. Önümde duran ve hala anlam veremediğim tek boynuzlu at bana anlamsız gözlerle bakıyordu. Yapacağım tek bir şey vardı. Bu rüyanın keyfini çıkartmak,.. Başk...