Rüyalarına Dalan Kız- 2. Bölüm

Mektubu okuduğumda aklıma gelen ilk düşünce yolladığı mektupların her seferinde daha da anlamsız hale gelmesiydi. Gerçekten akıl sağlıyla ilgili şüphelere düşmeye başlamıştım ya da birisi ciddi manada benimle dalga geçiyordu. Peki okurken neye dikkat etmeliydim? Diyelim ki annem var ve bana sürekli saçma sapan mektuplar yolluyor, o zaman neden beni almaya ya da en azından görmeye gelmiyordu, ben neden buradaydım?

Ve uykuyla alakalı dediği tuhaf şeyler kafamı karıştırmaya başlamıştı. Dedikleri ne kadar saçmak olsa da beni o mektuplara çeken bir şeyler vardı, bir tarafım onlara inanmak istiyordu, anlamsız bir şekilde.

Peki inansam o mektuplara, uykumda neler yapabilecektim? Gittikçe tuhaflaştığımı hissettim. Kadın bana resmen bir masal anlatıyordu, bense o masala nedenini bilmediğim  bir şekilde inanmak istiyordum. Gelen mektuplar her seferinde daha kısa ve öz oluyordu. Bende en iyisini o gün uyumamak olduğuna karar verdim. Sonra aklıma gelen şey ile bu düşüncemden vazgeçtim. Eğer beni bir görevli o saatte ayakta görürse başıma çok büyük iş açardı. Hayatımda hiç zorluk yokken bunu da listeme katmak istemedim. 

Arkadaşım beni durmadan uyarıyordu, farkındaydım beni düşünüyordu, belki de sadece o düşünüyordu. Kafamdaki şeyler yüzünden o gün saatler çok çabuk geçmişti. Akşam olmuştu, hava kararmıştı bile. Görevliler herkesi kontrol etmeye başladılar. O kadar yorulmuştum ki bunları düşünürken uyuyakaldım. Yine bir rüya... Rüyamda yine anneme benzeyen o kadını görüyordum. O kadın beni çok özlediğini söylüyordu. Hislerim o kadar gerçekçiydi ki sanki gerçekten olayı yaşıyormuş gibi, bir rüya değilmiş gibi. Bütün rüyalarım da da böyle olurdu zaten. Annemin sesini kulağımda hissettim. Bir rüyayı gerçekten hissedebilir mi ki insan? 

Annem bana hissettiklerimin gerçek olduğunu ve şu an kendi rüyama dalabildiğimi yani burada gerçekten olduğumuzu söyledi. Ve aniden yok oldu, nasıl hızlıca geldiyse öyle de gitmişti. Zaten sadece rüyalarıma geliyordu. Daha sonra yine o tek boynuzlu atı gördüm. Bana doğru geliyordu. Ve o kadar gerçekçiydi ki...