Rüyalarına Dalan Kız-5.Bölüm

Ne yapacağını bilemiyordum, kafam karışmıştı. Umutsuzca bu ruhsuz, kimsenin birbirini önemsemediği, kendini düşündüğü bu yerde geçirmiştim hayatımı. Yani buradaki herkes biraz olsun hayal gücü isterdi ve birine inanmak...Zaten başka yapabileceğimiz bir şey de yoktu, sadece hayal edebilirdik, zaten hayal ettiğimiz şeylerin gerçek olması da imkansız olurdu genelde.

 Ben de bunu yaptım, birine inanmayı seçtim. Saatler geçmiyordu sanki, zaman durmuş gibiydi. Kafamdaki sorulara yanıt bulamadıkça delirdiğimi düşünmeye başlamıştım. En sonunda yatma vakti geldi. Herkes loş ışıklı lavaboda hazırlandıktan sonra gri pijamalarını giyip beyaz gri karışımı olan yataklarına yattı. Yattığımda baş ucumdaki komidinin çekmecesini sessizce açtım ve gizlice tarağımı elime aldım, onu sıkı sıkı tuttum ve gözlerim kendiliğinden yavaşça kapandı. O an çok çabuk uykuya daldığımı fark ettim, bu sefer öncekilerden de hızlı uykuya dalmıştım. Normalde de hızlı uykuya dalan biriyim ama bu seferki bir değişikti. Gözlerim yeniden açıldığında etrafım yemyeşil ağaçlarla doluydu. Yine bir rüya görüyordum. Ama gökyüzünü göremiyordum. Ağaçlar o kadar uzundu ki, gökyüzünü kaplıyordu. Mektuptaki uyarıyı hatırladım. Her an her yeren bir tehlike çıkabilirdi. Ve bunun olması çok uzun sürmedi. Çalılardan ayak seslerine benzeyen sesler geliyordu. Ne olduğundan emin olamadım, sesler gittikçe yakından gelmeye başlamıştı ve bu da beni oldukça endişeli bir hale getirmişti, neden olduğunu anlayamadığım bir şekilde. Bir rüyada neden korku hissini hissediyordum ki? Etrafıma saklanmak için bakarken bir şey fark ettim. Ağaçların gövdelerinde bir giriş kapısına benzer ufak kapılar vardı. Bunu fark etmek zordu ama dikkatli bakıldığında görülüyordu ve hepsinin üzerinde özenle çizilmiş bir takım desenler vardı, el işçiliğine hayran kaldığımı itiraf etmeliyim.

Yapacak başka bir şey bulamadım ve en yakın ağaca giderek kapıdan içeri girdim. Burası derine iniyordu, hem de çok derine, sonu gözükmeyene bir kuyu gibiydi. İndikçe iniyordum. Sanki hiç bitmeyecekmiş gibi...