Hikayeler ve Mektuplar

Etrafımızdan değişik sesler geliyordu. Bu sesler beni biraz korkutuyordu açıkçası. Her yer karanlık ve korkunç sesler... Bacaklarım ağrımaya başlamıştı ve karnım da oldukça acıkmıştı. 'Bir yerde oturabilir miyiz?' diye sordum yanımda hiçbir şey demeden yürüyen fareye. 'Şu an olmaz. Biraz sabretmelisin. Burada mola verirsek bizi hemen bulurlar ve bir daha kaçma gibi bir şansımız da olmaz.' dedi fare. 'Peki biz kimden kaçıyoruz. Bana daha söylemedin. Biz kimden saklanıyoruz? Cevap vermediğin çok fazla sorum var...' diye sordum merakıma yenilip. 'Sana adını söyleyemem. Eğer söylersem aniden buraya gelir. Ama şunu bilmen yeterli olacaktır. bir sakın aklına girmesine izin verme. Yani bu şu demek; Eğer kafanın içinde bir ses duyarsan onu dinleme ve tam tersini yapmaya çalış. 2 burada kimseye güvenme. Eğer benim tuhaf davrandığımı görürsen beni bırak ve yola devam et! Sadeve bunları bil şimdilik, ne kadar bilirsen senin için o kadar tehlikeli olacak.' dedi fare...

Hızlı adımlarla farenin arkasından gidiyordum, ne yaptığımı bir süre sonra düşünmemeye başladım. Burası oldukça değişik bir yerdi. Her şeyin küçük, orta ve büyük boyu vardı. Fare kendisine uygun olan kapıdan geçiyor ve bana ise hangi kapıdan geçmem gerektiğini hızlıca söylüyordu. Bir süre daha renkli ve boyutları farklı kapılardan geçtikten sonra beyaz bir ışık gözüktü. Işık gözlerimi kamaştırdı ilk, daha sonra alıştım. İçerisi oldukça karanlıktı ve girmeden aniden beyaz bir ışık belirmişti kaşımızda. Fare bağırdı 'Beni takip et!' bende arkasından gittim. Beyaz ışığa doğru yürümeye başlamıştık.  İçine girdiğimizde bir ormanda olduğumuzu gördüm. Nereye gidiyorduk? Bu sorunun cevabını artık öğrenmeyi hak ediyordum bence, hem de bu kadar yolu geldikten sonra. Dayanamadım ve sordum 'Nereye gidiyoruz?' diye. 'Seni olman gereken yere götürüyorum, seni annene götürmeye çalışıyorum ama bu kolay bir yolculuk olmayacak, bunu bilmelisin. Oraya girebilirsen ve bir daha ayrılmaz...

Derinlere doğru giderken en sonunda beyaz bir ışık gördüm. Bir an için gözlerimi kamaştırdı bu beyaz ışık, hatta iyi göremedim bir süreliğine. Nerede olduğumu bilmiyordum. Mektupta yazan yer olmadığı kesindi sadece. Karanlıktı gökyüzü, ağaçlar, bitkiler, her şey... Sanki biri buradan renkleri çalmıştı ve yerine sadece siyahı bırakmıştı. Etrafımda evler vardı ama bunlar normal evler değildi. Normal evlerin 4 kat büyüklüğünde ve simsiyahtı. Arada ise koyu renkler vardı. Mesela kahverengi kapısı olan ev daha da kafa karıştırıyordu. Kapı ufacıktı. Neredeyse ben bile geçemiyordum, o kadar ufak bir kapı yapmışlardı, son anda içeri girebildim. İçerisi şaşılacak derecede renkliydi. Eşyalar ise... Her boyutta ve şekilde eşya vardı burada. Garip olan bir şey daha varsa burada kimsenin olmaması veya onları benim görmememdi. 'Kimse var mı?' diye çekinerek bağırdım boş evde. İlk başta ses gelmedi, ben ise hala stresli ve biraz da korku doluydum. Daha sonra siyah bir gölge gördüm. Bana doğru...

Ne yapacağını bilemiyordum, kafam karışmıştı. Umutsuzca bu ruhsuz, kimsenin birbirini önemsemediği, kendini düşündüğü bu yerde geçirmiştim hayatımı. Yani buradaki herkes biraz olsun hayal gücü isterdi ve birine inanmak...Zaten başka yapabileceğimiz bir şey de yoktu, sadece hayal edebilirdik, zaten hayal ettiğimiz şeylerin gerçek olması da imkansız olurdu genelde.  Ben de bunu yaptım, birine inanmayı seçtim. Saatler geçmiyordu sanki, zaman durmuş gibiydi. Kafamdaki sorulara yanıt bulamadıkça delirdiğimi düşünmeye başlamıştım. En sonunda yatma vakti geldi. Herkes loş ışıklı lavaboda hazırlandıktan sonra gri pijamalarını giyip beyaz gri karışımı olan yataklarına yattı. Yattığımda baş ucumdaki komidinin çekmecesini sessizce açtım ve gizlice tarağımı elime aldım, onu sıkı sıkı tuttum ve gözlerim kendiliğinden yavaşça kapandı. O an çok çabuk uykuya daldığımı fark ettim, bu sefer öncekilerden de hızlı uykuya dalmıştım. Normalde de hızlı uykuya dalan biriyim ama bu seferki bir değişikti. G...

Sevgili Kila, Artık vakit geliyor, daha fazla bekleyemeyiz. Rüyalarında beni bir süre sonra görebileceksin hatta yanıma da gelebileceksin ama bunun için aşman gereken şeyler var ve bu konuda sana yardım edemediğim için çok üzgünüm... Sana bu hayatı verdiğim için bazen pişmalık duyuyorum ama başka bir seçeneğim yoktu. Şunu unutmamanı istiyorum; rüyalarında olan şeyler gerçeklere yansıyabilir ve eğer yaralanırsan uyandığında yaran da seninle olacaktır, bunu sana daha önce de söylemiştim. Ama son sefer yaşadığın farkl bir durum, bunu da sana geldiğinde açıklayabilirim, o yüzden yanlış fikirlere kapılma lütfen. Normalde sana yazacağım son mektubumu yazmıştım ama bir şansım daha oldu yazmak için ve bu şansı da değerlendirmek istedim. Zaman daralıyor Kila, artık kendine güvenmeli ve bana inanmalısın, daha ne yapabilirim bilmiyorum... Sana daha fazla bilgi veremem çok üzgünüm. Ama şunu bilmeni istiyorum ki seni çok seviyorum. Umarım yanıma gelebilirsin..           ...

Akşam yemeği saati geldiğinde herkes büyük, ruhsuz salona geçmişti. Pek yakın arkadaşım yoktu ama konuşabileceğim bir kişi vardı beni anlayabilen. Genelde buradaki çocuklar mutsuz ve yalnızdı, zaten başka ne beklenebilirdi ki... Aynı benim gibi. Yine yemekhanenin sadece karnımızı doyuralım diye baştan sağma yaptığı tatsız, besin değeri olmayan şeyleri yedik. Burası her zaman böyleydi. Yemezsen aç kalırdın, ne kadar beğenmesen de önemli değildi çünkü seni önemseyecek biri yoktu, seni düşünmezlerdi. Onlar için sen sadece bir tane daha zorunluluk demektin ve artık onlar da bize bakmaktan bıkmıştı. Burası ruhsuz, kimsenin bizi önemsemediği bir yerdi, bu bir gerçekti ve ben bu gerçeği uzun süre önce kabul etmiştim. Yemeğimi yerken siyah elbiseli görevli beni köşeye çağırdı. Bana üzerinde bir sürü şeklin ve yazının olduğu bir mektup verdi. Verirken bile yüzü asıktı... Yemeğimi bıraktım ve yatakhaneye çıktım. Gece karanlığında biraz korkutucuydu ama ben artık alışmıştım. Sonuçta doğduğumdan b...

Kendimi uyandırmaya çabaladım. Ne yapsam da olmadı uyanamadım. Birden mektupta yazan çılgın şeyler geldi aklıma. Bu ihtimale inanmak isteyip istemediğimi kendim bile bilmesem de, gerçek olabilir miydi? Bunu anlamanın bir yolu vardı aslında, en azından öyle söylemişti annem olduğunu söyleyen kadın. Önceki mektubun birinde, rüyalarımda yaralanırsam uyandığım da da o yaranın olacağı yazıyordu. Bunu bana bir kanıt olarak söylemişti. Bir dal parçası buldum onu koluma sürttüm. Kolum kızarmıştı ve biraz kanıyordu ama şu an önemli olan bu değildi, hala rüyadaydım ve bilincim sonuna kadar açıktı, en büyük sorun ise rüyamdan çıkamıyordum ya da başka bir deyişle uyanamıyordum. Sabaha kadar burada olacaktım belki de. Şu an tek yapmak istediğim bir şeylere inanmaktı. Hayatım yeteri kadar berbattı zaten ve inanmaktan başka yapacak bir şeyim yoktu. Önümde duran ve hala anlam veremediğim tek boynuzlu at bana anlamsız gözlerle bakıyordu. Yapacağım tek bir şey vardı. Bu rüyanın keyfini çıkartmak,.. Başk...

Mektubu okuduğumda aklıma gelen ilk düşünce yolladığı mektupların her seferinde daha da anlamsız hale gelmesiydi. Gerçekten akıl sağlıyla ilgili şüphelere düşmeye başlamıştım ya da birisi ciddi manada benimle dalga geçiyordu. Peki okurken neye dikkat etmeliydim? Diyelim ki annem var ve bana sürekli saçma sapan mektuplar yolluyor, o zaman neden beni almaya ya da en azından görmeye gelmiyordu, ben neden buradaydım? Ve uykuyla alakalı dediği tuhaf şeyler kafamı karıştırmaya başlamıştı. Dedikleri ne kadar saçmak olsa da beni o mektuplara çeken bir şeyler vardı, bir tarafım onlara inanmak istiyordu, anlamsız bir şekilde. Peki inansam o mektuplara, uykumda neler yapabilecektim? Gittikçe tuhaflaştığımı hissettim. Kadın bana resmen bir masal anlatıyordu, bense o masala nedenini bilmediğim  bir şekilde inanmak istiyordum. Gelen mektuplar her seferinde daha kısa ve öz oluyordu. Bende en iyisini o gün uyumamak olduğuna karar verdim. Sonra aklıma gelen şey ile bu düşüncemden vazgeçtim. Eğer be...

Sevgili Kila,Sevgili Kızım, Bu sana yazacağım son mektuptu. Sakın bunun görüşemeyeceğimiz anlamına geldiğini düşünme. Öyle bir şey yok. Dün gördüğün yeri hatırlıyor musun? Bembeyaz bir saray ve huzur... Senin ihtiyacın olan her şey... Benim neden seni bıraktığımı sorma lütfen. Sadece bu mektubu çok iyi oku. Bunu gelince anlatabilirim sana. Orada mutsuz ve yalnız olduğunu biliyorum ama yapacak başka bir çarem yoktu. Sana bir tarak verdim, giderken. Bu tarak senin anahtarın olacak. Rüyalarına girmek daha doğrusu biz dalmak diyoruz. Bunu yapabiliyorsun Mia. Bana inanmayabilirsin ama tarak? O nasıl yanına geldi? Bunu düşün, o tarak sen kendini bildin bileli yanına değil mi? Peki ben bunu nasıl bilebilirim. Buraya seni hemen getiremem bir anlaşma yaptım. Kendin gelmelisin. Ancak seni bu şekilde sonsuz kadar burada tutabilirim. Sana yardım edeceğim ama elimden fazla bir şey gelmiyor, her yerin kuralları olduğu gibi buranın da kuralları var. Ayrıca buraya gelirken bazı şeylere dikkat etmelis...

Merhaba ben Kila. Size hikayemi baştan anlatmaya karar verdim. Aslında her şeyini anlatan biri değilim ama benim gibi olanları bulmak için anlatıyorum bunları, daha doğrusu yazıyorum şimdi, bir kısmı ise her gün yazdığım günlüğümden. Lütfen bu yazıları okuyan olursa ve ne demek istediğimi anlarsa benimle iletişime geçsin, nasıl iletişime geçeceğinizi anlatacağım ilerleyen zamanlarda. Bu yazılar gizli bir yerde saklanıyor şu an. Normal insanların bulabileceği ya da okuyabileceği bir yer değil. Rüya kütüphanesinde saklıyoruz bu yazıları, zaten bu yazılara ulaşırsanız, siz de benim gibisinizdir...  Her şey normal bir günde başlamıştı. Sabah kahvaltısı için yetimhane de hepimizi saat 7'de ayağa dikerler, artık alışmayan da kalmadı zaten buna. Benim ailem yok, aynı buradaki binlerce çocuğun olduğu gibi yetimim bende. Beni doğuran annemi hayal meyal hatırlıyorum aslında. Gizemli birisi bana her gün mektup yolluyor. Yollayan kişi kendisi ile ilgili hiçbir şey paylaşmıyor bende sadece okum...