Hikayeler ve Mektuplar

Kadına nefretle bakmaktan kendimi alamıyordum. Neler olduğunu bilmiyordum. Kime güvenmeliydim? Anneme ve babama olan güvenim bile azalmaya başlamıştı. Aklıma bütün bu karmaşadan çıkmak için bir yol geldi. Ben şu an bir rüyadaydım ve tek yapmam gereken şey kendimi uyandırmaktı. Bu şekilde yaşadığım dünyaya geri dönebilir ve adam akıllı düşünebilirdim. En azından tehlikede de olmazdım. 'Sizi bilmem ama ben bir süreliğine aranızdan ayrılıyorum. Artık kendi aranızda oynarsınız' dedim ve annemin bana çok uzun zaman önce rüyamda öğretti uyanma büyüsünü yaptım. Gözlerimi açtığımda yetimhane görevlisi başımda dikiliyor ve yüksek sesle adımı söylüyordu. Geri gelmiştim. Hemen yataktan kalktım ve 'Affedersiniz acaba hangi gündeyiz?' diye sorum. Kadın bana şaşkın şaşkın baktı ve bugünün tarihini söyledi. Nasıl olur? Rüyaya girdiğim gün ile aynı gündeydim. Daha sonra aklıma iki dünyanın zaman akışının farklı olduğu geldi. Hemen yataktan kalktım ve üstüme giyecek bir şeyler geçirdik...

Kafamdaki sorular gittikçe artıyordu. Arttıkça da cevapları bulmak zorlaşıyordu. Bir tuzağa düşmüş olmalıydım. Ve birisi bana yardıma gelecekti. Benim kanımdan olan birisi... Yerdeki yüz, yavaş yavaş kaybolmaya başlamıştı. Kendimi burada sıkışmış hissettim. Biliyorum ki, bu ormandan tek başıma çıkamazdım. İzin vermezlerdi. Peki eğer her şeyin başındaki kişi kral ise, o zaman yerde beliren kadın yüzü kime aitti. Annem olmazdı, onu daha önce görmüştüm. Fakat annem kadar genç birisine benziyordu. Ormandan ayak sesleri duymaya başladım. Biri geliyordu. Ne yapmalıydım? Saklanmalı mı yoksa neler olacağına bakmak için olduğum yerde kalmalı mı? İkinci seçeneği seçtim ve yerimden kıpırdamadım. Ayak sesleri giderek artıyordu. En sonunda çalılıklardan bir grup dev ve önlerinde de bir kadın belirdi. Bu kadın... Yerdeki yüzün sahibi olan kadındı. Yüzünde ise pis bir gülümseme vardı. Bana yakaladığı bir avmış gibi davranıyordu ve bu durum benim hiç hoşuma gitmiyordu. 'İşte buradayım.'dedim c...

Kocaman bir surat yerde belirmişti. Ne yapacağımı bilmiyordum. Korkmuştum. Olduğum yerde donakaldım. Hiçbir şey yapamadım. Yerde oluşan yüz, kocaman gözleriyle bana bakıyordu. 'Sonunda geldin.' dedi memnun bir şekilde. Anlayamadım. 'Siz kimsiniz?' diye sordum. 'Ben...' durdu ve bir kahkaha attı, 'Senin kaçacağını biliyordum. Hep böyle olur zaten. Onlara da söyledim ama beni dinlemediler.' dedi. Onlar? Hızlıca yaşadıklarımı düşündüm. Rüyam,onlara güvenme, onlara söyledim, onlar... Sila ve Mason mıydı? ' Her şey yalan mıydı?' diye sordum kendimi tutamayarak. Kocaman bir kahkaha daha attı ve ardından ' Nasıl da inandın ama!' dedi. Çok sinirlenmiştim. Peki Mayson bu hikayedeki kötü kişilerden biri ise o zaman babam? Babam Mayson'ı bana o kadar övmüştü ki... Sanki aklımı okurmuşçasına cevap verdi 'Babanın hiçbir şeyden haberi yok. Aslına bakarsan bende şaşırdım bu duruma ama baban Mayson'dan asla şüphelenmedi. Herhalde bu da Mayso...

Sila ile Mason birbirlerine sokulmuş uykuya dalmışlardı. Gördüklerimi düşündüm. Gerçekten Sila ve Mayson'la savaşmak zorunda kalsaydım, başarabilir miydim? Birisini incitebilir miydim? Birisine zarar verebilir miydim? Daha sonra annemin dediği şey... Aklımdan çıkmıyordu. Benim kanımdan birisi... Sila olabilir miydi? Yoksa bir başkası mı vardı? Bilmiyordum. Her zamanki gibi... Hazır Mayson ve Sila derin bir uykuya dalmışken, şansım varsa onlardan kaçabilir ve babamın yanına gidebilirdim. Yavaş ve dikkatli adımlarla geldiğimiz yola doğru yürüdüm. Her adımımda dönüp arkama bakıyor, uyandılar mı diye kontrol ediyordum. Geldiğimiz yoldan geri dönmeye çalışıyordum ama yolu pek hatırlamıyordum ve bazen kendi kafama göre gidiyordum. Güneş doğmaya başlamıştı. Bu da demekti ki yakında uyanacaklardı ve beni aramaya başlayacaklardı. Beyaz Saray'ın nerede olduğu hakkında en ufak bir fikrim yoktu. Bu da demekti ki annemi bulma şansım azdı. Ama çabalarsam babamı bulabilirdim. Sadece biraz ç...

Mason bir süre sonra yanımıza geldi ve ateşi yaktı. Hava soğumaya başlıyordu. Her geçen gün daha da soğuyordu. Kış geliyordu belkide... Burada da Dünya'da olduğu gibi mevsimler var mıydı? Burası hakkında doğru dürüst hiçbir şey bilmiyordum. Sadece öğrenmeliydim.. Mason ormandan dönerken yememiz için bazı meyveler toplamıştı. Onları yedikten sonra bir ağacın gövdesine kıvrıldım ve gözlerimi yavaşça kapadım. Babamı düşündüm. Nerede olduğunu biliyordum bu yüzden pek zorlanmamıştım. Etraf bulanıklaştı ve tekrar netleşmeye başladığında babamın rüyasında buldum kendimi. Sarayın en üst katında oturmuş, çok dikkatli bir şekilde karşıya bakıyordu. İlk başta neye baktığını anlayamasam da, birkaç saniye geçince karşısındaki kapıdan bir kadın girdi. Yoksa o? Annem miydi? Kadın, babamın yanına yavaş adımlarla gitti ve yatağa, hemen babamın yanına oturdu. Konuşmaya başladı ' Kila'yı uyarmalıyız! Bunun sende farkındasın. Öyle değil mi? Gerçekten hiç Mayson'a güvendin mi?' dedi. Ş...

Babam bu oyunun içinde olabilir miydi? Anlattığı bütün hikaye yalan olabilir miydi? Beni tehlikeye atabilir miydi? O babam mıydı? Yoksa yalan mı söylemişti? Kafamdaki sorular gittikçe artıyordu. Arttıkça cevapları da karışıyordu. Sila ile Mason yine önümden yürüyorlardı. Bense bütün bunları düşünmekle meşguldüm. Ormanın derinliklerine doğru gitmeye devam ediyorduk ve burası bana gittikçe daha da fazla tehlikeli gelmeye başlamıştı. Sila ile Maayson sürekli önemde bir şeyler fısıldaşıyorlardı ama onları hiçbir şekilde duyamıyordum. Bir süre daha yürüdük. Dinlenmeye ihtiyacım vardı. Sanki ben umurlarında değildim. Onlar yorulmuyorlardı ve bu onları yolda tutmak için yeterliydi. Arkalarında yürürken bir kere bile dönüp bana bakmıyor veya benimle konuşmuyorlardı. Bu sessizliği bozdum ' Sila, çok yoruldum. Biraz dinlenebilir miyiz?' dedim. Bana şüpheci bakışlarıyla baktı ve ' Daha yeni dinlenmedin mi?' dedi. ' Benim bir insan olduğumu unutuyorsun galiba.'dedim hafifç...

Gözlerim açıldığında başımda Sila ve Mason dikiliyorlardı. ' Kila, Kila, Kila...' diye adımı tekrarlıyordu Sila. Yavaşça doğruldum ve ' Efendim Sila.' dedim. 'Uzun zamandır uyuyorsun. Ve seni bit türlü uyandıramadık. Senin için çok endişelendim. İyi misin?' dedi Sila.' Evet iyiyim. Sadece biraz fazla yorulmuşum. Normalde, Dünya'da her gece düzenli bir şekilde uyuruz. Bunun sayesinde gün içerisinde enerjimiz yüksek olur.' dedim gülerek. O sıcaklığı hissettirmeliydim. Gerçekten Sila'ya kardeşimmiş gibi davranmalıydım. Sila endişeli görünüyordu. Sanki bir şey yapmamdan korkuyordu. 'Bir rüya ya da benzeri bir şey gördün mü? Kral seni etkilemeye çalışmış olabilir. Eğer bir şey gördüysen sakın inanma!' dedi sesindeki paniği saklamaya çalışarak. Bir şey yaptığımı düşünüyor olmalıydı. Oyununu bozacak bir şey. Sakin, içten, samimi bir ses tonu kullanmaya özen göstererek 'Sila merak etme hiçbir şey görmedim. Sadece dinlendim. O kadar. Kimse rüy...

Ben rüyalarıma dalabiliyordum. Hatta şu an bedenim Dünya da olmalıydı. Peki kendi rüyalarıma dalabiliyorsam başkalarınınkilere de dalabilir miydim? Denemekten başka bir çarem yoktu. Önümde Yürüyen Sila ve Mason'a seslendim ' Ben çok yoruldum. Bir yerlerde durup biraz dinlenebilir miyiz?' dedim. 'Emin misin? Şu an pek güvenli bölgelerde değiliz.' dedi Sila. Sesindeki şaşkınlık oldukça barizdi. Ne vardı yani? Onlar hiç yorulmuyorlar mıydı? Biraz daha yürüdük ve güvenli bir bölge, diye adlandırdıkları yere geldik. ' Ben biraz uyuyacağım.'dedim. İkisi de bana şaşkın suratlarla baktılar. Onlara aldırış etmedim ve bir ağacın gövdesine uzandım. Aklıma Deine ile olan bütün anılarımı getirdim. Her bir saniyesine kadar zorladım kendimi. Gözlerimi yavaşça kapadım. Denedim... Sadece Deine'yi Rüyalar Dünyası olarak adlandırdığım yerde bulmayı. Birden etrafım değişmeye başladı. Bir boyut gibi bir şeyin içinden geçiyordum. Başım dönmeye başladı. Döndükçe dönüyordum. E...

Sila'nın anlattıklarından sonra her şey mantıklı gelmeye başlamıştı. Ama bir sorun vardı. Sila, annemizin eşinin, babası olduğunu söylemiyordu. Benim babama da baba demiyordu. Öyleyse Sila kimin kızıydı? Eğer krallın kızı olsaydı, kral onu kesinlikle tahta çıkartırdı. Ama kral bunu yapmamıştı bu da demek oluyordu ki onu önemsemiyordu, kendi kanından değildi. Benim babam... Babam Sila hakkında en ufak bir şeyden bahsetmemişti hikayesinde. Yolda Mayson'da hiçbir şey dememişti. Bu durumda Sila'nın benden sakladığı bir şeyler olmalıydı. Beyaz Saray'ı daha önce rüyamda görmüştüm ve şu an gittiğimiz yol, Beyaz Saray'ın yoluna da benzemiyordu. Bir şeyler ters gidiyordu. Babama mı güvenmeliydim? Yoksa önümde yürüyen kardeşime mi? İnsanların duygularını veya nasıl göründüğünü hiçbir zaman anlayamamıştım. Yetimhanedeyken, Deine adında bir arkadaşım vardı. İnsanların gerçek yüzlerini, gerçek niyetlerini çok kolay bir şekilde anlayabiliyordu. Ona hep bunu nasıl yaptığını sora...

Önümde Mason ve sözde ablam olan Sila ( Ne kadar artık emin olamasam da...) oturuyorlardı. Bu manzarayı başka türlü hayal ediyordum. En azından benim de içerisinde olduğum bir manzara. Ablam ilk başta beni gördüğünde çok sevinmişti, daha sonra ise beni hiç kale almamıştı. Babam bile beni bu kadar önemserken... Arkasını döndü ve ' İyi misin? İstersen yanımızda oturabilirsin.' dedi Sila. Başımı salladım ve yanlarına gidip oturdum. ' Daha ne kadar gideceğiz?' dedim. 'Merak etme yolumuz çok değil. Bir iki güne kadar orada oluruz ama sorun orada olmak değil. Sorun seni içeriye sokmak. Şu anki Beyaz Saray eski Beyaz Saray değil. Annemizin eşi kontrolü ele geçirmiş durumda ve annemiz hiçbir şey yapamıyor. Halk annemizin yanında olmaya korkuyor. Çünkü bütün muhafızlar, eşinin emrinde... Ama seni görürlerse her şey değişir. Halkın tutunacağı biri olması lazım. Bir kanun var bunun hakkında. Senin yaşıyor olduğunu biliyorlar ama buraya gelme ihtimalini hatta yaşadığın yeri ha...

Sihirde mi yapabiliyordum? Daha neler olacağını merakla bekliyorum. Sila yanına gitmemi söyledi ve eliyle gel işareti yaptı. Akarsuya uzanan sivri bir uç vardı. Uçurumun ucuna benziyordu biraz ama kayalıklar yerine sadece inanılamaz bir hız ve güçle akan akarsu vardı. Yavaş ve endişeli adımlarla Sila'nın olduğu yere doğru gittim. ' Sana söyleyeceğim sözcükleri benden sonra tekrar et ama bu sözcükler tek başına yeterli olmayacaktır. Bu sihri bütün bedeninde hissetmelisin. Akarsunun sesine tanık olmalısın, onun kalbi olmalısın. Sadece gözlerini kapa ve akarsunun sesine kulak ver.' Sila anlayamadığım bir dilde okunuşu oldukça zor olan birkaç kelime söyledi. Bende ondan sonra bu kelimeleri tekrarladım. Gözlerimi yavaşça kapadım. Sadece akarsu ve ben kalmıştık. Gözlerim yavaşça açıldı. Suyun altındaydım, karşımda oturan küçücük biri vardı. 'Merhaba! Hoş geldiniz prenses. Ben su perilerini kraliçesi ve bu akarsunun kalbi, su perisi Orletta. Sizi burada uzun zamandır bekliyor...

Sila, Mason'nın kulağına bir şeyler fısıldadı ve yürümeye başladılar. Bende onları takip ettim tabi ki de... Sonuçta gideceğim başka bir yer yoktu. Nereye gittiğimizi anlamaya çalışıyordum. Ormanın derinliklerine gittikçe gidiyorduk. Burası tehlikeli miydi? Yoksa güvenli bölge miydi? Bilmiyorum. Birçok şeyi bilmediğim gibi... Mason ile Sila oldukça yakındılar. Büyük ihtimalle de sevgiliydiler. Yıllardır görmediği kardeşinin elini tutmak yerine sevgilisinin elini tutuyor ve arkasına bile bakmadan yürümeye devam ediyordu. Sila çok güzeldi. Uzun, kızıl saçlarını at kuyruğu yapmış, ela gözleriyle Mason'a bakıyordu. Ormanın derinliklerine inmeye devam ederken küçük bir kulübe gördüm birkaç metre ötede. Yeşilliklerin içinde zar zor görülebiliyordu ve oraya ulaşabilmek için önümüzde çok güçlü bir akarsu vardı. 'Buradan mı geçeceğiz?' dedi endişeli bir şekilde. Beden eğitimi derslerini hiçbir zaman sevememiştim ve başarılı olduğum da söylenemezdi. Sila bana döndü ' Evet...

Kız, kızıl saçları güneşte parıldarken bize doğru gelmeye devam ediyordu ve attığı her adımda yüzü daha de net görünüyordu. Yanımıza geldiğinde direkt Mason'un boynuna atladı ve onu dudaklarından öptü. Bunu oldukça zevkle ve bir o kadar da özlemle yapıyordu. Mason da ona karşılık verdi. Daha sonra bedeninde yapışan kızı kendisinden ayırdı ve ' Prenses Kila.' dedi. Kız küçük dilini yutmuşa benziyordu. ' Onu en sonunda buldunuz yani.' şaşkınlığı her şekilde anlaşılıyordu ama başka bir şeyde vardı. Beni gördüğüne çok sevinmişti. Sanki beni uzun süredir bekliyordu. Hiçbir şey demeden bana doğru geldi ve kollarını boynuma doladı. Bana sıkı sıkı sarıldı. Bir özlem vardı. Bana sanki uzun zaman önce kaybettiği ve uzun zamandır gelmesini beklediği gibi sıkıca sarılıyordu. En sonunda bir adım geriledi ve ' Hoş geldin Kila. Hoş geldin kardeşim.' dedi. Kardeşim mi demişti o bana? Ben... Benim bir kardeşim vardı.  Hiçbir şey diyemedim. Yıllardır bir yetim olduğumu sanıp...

Hava giderek kararıyordu. Mason geceyi geçirmek için bir yere ihtiyacımız olduğunu söyledi ve etrafımıza dikkatlice bakındık. Nasıl bir yer aradığımızı bilmiyordum. Bir kulübe, bir mağara..., Bunları düşünürken Mason eliyle sessiz ol işareti yaptı. Biri bizi takip mi ediyordu? Veya biz birilerine yakalanmıştık. Orada olan birilerine. Davetsiz misafirler gibi... - Bu bölge Beyaz Saray'ın koruması altında. Yani bu da demek ki çok dikkatli ilerlemeliyiz. Burası çok iyi korunuyor. Kraliçe, yani annen, babanın ve onun canavarlarının buraya girmemesi için bütün tedbirleri alıyor. Attığın her adıma dikkat etmelisin! - Peki bize zarar verirler mi? - Bu sorunun cevabını bende bilmiyorum. Ama bu bölgedeki herkesi düşman sanabilirler. Bir dostum var bu bölgede yaşayan. Onun sayesinde buradan rahatça geçebileceğiz ve geceyi de onun evinde geçireceğiz. - Senin buradan bir arkadaşın mı var? - Evet. dedi ve güldü. -Olamaz mı? diye devam etti. - Bu bölgeye giremediğini zannediyordum. - Ev...

Mason yol boyunca benimle neredeyse hiç konuşmadı. Babamla konuşurken oldukça içten ve sıcakkanlı bir insana benziyordu. Ama şu an yanımdaki kişi ise onun tam tersiydi. Oldukça sert ve soğukkanlıydı. Dayanamadım ve: - Sohbetine de doyum olmuyor gerçekten. - Öyle mi diyorsun?dedi ve bana dönüp gülümsedi. Gülümsemesi o kadar tatlıydı ki... O an içinde bulunduğum bütün durumları bir kenara bırakıp, lise de bir çocuğa aşık olmam... Okulun ilk günü yeni kayıp yaptırması ve onu ilk görüşüm olması. Beni büyülemesi ve ilk defa beni gördüğünde o sıcak merhaba gülümsemesi... Normal şeyler gibi... - Ne düşünüyorsun. dedi Mason, sessizliği bozarak. - Sadece normal şeyler. dedim ve gülümsedim. - Nasıl normal şeyler? - Kendi dünyam. Lise.... - Lise? O da ne? - Nasıl yani? Bilmiyor musun? Daha sonra bu soruyu tekrar düşündüğümde bilmemesinin gayet normal bir şey olduğuna karar verdim. Farklı boyutlarda yaşıyorduk ve dünyamı bilmiyorken liseyi bilmemesi oldukça normaldi. - Lise, bizdeki eğit...

Sarı saçları yüzünde dalgalanıyordu. Mas mavi gözleri vardı. Uzun boylu ve oldukça fitti. O da benim gibi 16-17 yaşlarındaydı. Bana doğru geldi ve: - Merhaba! Ben Mason. - Me-mer-haba. Ben Kila. diyebildim sadece. - Tanıştığıma memnun oldum Kila. Gerçi ben seni uzun süredir tanıyorum. Yani baban bana anlatıyor. Sadece kafamı sallamakla yetindim. Babam her şeyi anlatmıştı belki de Mayson'a. Babam: - Mason uzun zamandır beklediğim... Kızım... Mason her şeyi biliyor Kila. Şimdi ise yanında o olacak. Mason zamanı geldi. Kendini hazırla. Beyaz Saraya gidiyorsunuz. Kila sana emanet. Dikkat edin! Mason tamam dermişçesine kafasını salladı ve geldiği kapıdan geri çıktı. İlk başta neden çıktığını anlayamasam da, sırtındaki çantayı görünce hemen gideceğimizi anladım. Annemi görecektim... Gerçek annemi... Karşımda duran babama ne diyeceğimi bilemiyordum. Daha önce böyle bir deneyimim yoktu bu yüzden sadece ' Teşekkür ederim.' diyebildim ve Mason'la beraber kapıya doğru yürüd...

Yanımda oturan kişi yıllardır gelmesini beklediğim babamdı. Normal insanların babası kötülüklerin kralı, annesi de iyilik kraliçesi olmuyordu:) Yanlış anlaşılmayı en kısa sürede çözmeliydim. Babam kötü bir insan değildi. Baba... Ona gerçekten böyle seslenebilecek miydim? Hem de tam yanımda otururken... - Annemle konuşmalıyım. Ortadaki yanlış anlaşılmayı düzeltmeliyim. Sen bunu hak etmedin. dedim gözlerinin içine bakmaya çalışarak. - Teşekkür ederim. Annenin buna inanacağından emin değilim. Ama her şekilde şansımızı denemeliyiz. Annenin yanındaki adama dikkat etmelisin! Senin kim olduğunu öğrendiği an, seni öldürmeye çalışacaktır bu yüzden saraya başka bir kimlikle gireceksin. Anlattıklarına göre annen seni tanıyor ve bu tehlikenin farkında olmalı. Seni oraya tek başına gönderemem. Bir anlığına beni sahiplenmesi çok hoşuma gitti. Daha önce beni bu kadar umursayan kimse olmamıştı. Yüzümde bir gülümseme oluştu. Bunu fark etmiş olmalıydı ki: - Artık hep böyle olacak. Dediğim gibi s...

Yatağa yanaştı ve yavaşça yanına oturdu Kila. 'Sana tek bir şey soracağım. Peki beni bunca yıldır neden aramadın? En azından sende annem gibi rüyalarıma girebilir veya bana mektuplar gönderebilirdin. Seninde özel güçleriniz yok mu yani?' Kafasını eğdi ve ' Eğer dediklerini yapsaydım durum daha da kötü olurdu. Sen doğduktan sonra bir süre seni görmedim ama dayanamadım ve yanına gittim. Şehire ordumla girmem gerekti yoksa beni kesinlikle almazlardı. Herkes korkudan titredi. Orduyu tembihledim, kimseye zarar gelmemeliydi... Saraya doğru tek başıma yöneldim. Bembeyaz saray karşımdaydı. Aynı eski günlerdeki gibi. En sonunda sarayın en üst katına yani senin olduğun odaya çıktım. Beşikte mışıl mışıl uyuyordun. Tek istediğim seni bir kere kucağıma almaktı. Tam seni kucağıma alacakken kapı aniden açıldı ve içeri annen ile sözde kocası olan adam geldi. Yanlarında ise bir sürü muhafızlar... Annen dokunma diye bağırdı. Ona bana neden söylemediğini, benim çocuğumu neden benden saklad...

' İşte sana her şeyi anlattım  kızım. Ben kötü bir insan değilim ama benim kötü biri olduğumu düşünüyorlar. Bu olaydan sonra bir daha annenle konuşamadım ve olanları anlatamadım. Beni o halimle hatırladı. Senden çok uzun bir süre haberim olmadı. Prensesin bir bebeği oldu dediklerinde ilk olamaz dedim. Başkasından sandım. Onun benim çocuğumu benden saklayacak birisi olduğunu düşünmedim.Saraya bir casus koydum. Sakın yanlış anlama! Kötü niyetli değil. Sadece senin benim kızım olup olmadığını öğrenmek için. Sadece bir şey yeterliydi. İlk doğduğun an gözlerinden ışık saçılması... Prenses ile beraber hayal kururduk hep... Bir çocuğumuz olduğunda bana nasıl olacağını söylerdi. Eğer gözlerinden güneş ışığı renginde bir parıltı yayılırsa o senin çocuğun derdi. Nedenini hiç sormamıştım. Önemli değildi benim için. Belkide sonsuza kadar mutlu yaşayacağımızı düşünmüştüm. Ama...' Kila bir şey demedi. Sadece babası olduğunu idda eden kişinin dediklerine takılmıştı. Her şey daha mantıklı bi...

Kentten dışarı doğru var gücümle koştum. Sanki bütün öfkemi serbest bırakırcasına...Bana söylediği sözler mi daha koymuştu, yoksa arkasına bile bakmadan çekip gidişi mi? Benimle gelmeyişi mi? Yoksa onunla kalışı, onu bırakmaması veya bana karşı olan aşkını yitirmesi... Kafamda bin bir düşünce dolaşırken var gücümle koşuyordum. Yeni bir ihtimali düşündükçe daha da hızlanıyordum. Halk saklanmıştı. Benden mi? Beni görenler hemen kaçıyor ve saklanacak yerler arıyordu ya da sertçe bakışlar atıyor ve korkularını gizlemeye çalışıyorlardı. Çok sinirliydim. Hem de daha önce hiç olmadığım kadar... Anlık bir düşünceyle bir cadıya gittim ve bana olabilecek en karanlık yeri yapmasını söyledim. Bana bu büyülü yeri yaptı. Burası bir büyüden yapılmıştı ve bilmediğim bir şey vardı... Cadı bunları yaparken içime kötülük işlemişti ve beni lanetledi.... Kentte çok büyük zarar verdim. Bir ordum vardı. Devler, canavarlar, tek ayaklar...Kente çok büyük hasar verdiler. Bütün evleri yıktılar, çocukları öl...

Kral ve kraliçe kalan muhafızlarıyla bana doğru geliyorlardı. Hepsi bana, bir ölüm makinesi gibi bakıyorlardı. Gözlerinde ise, saf bir korku vardı... Yanıma geldiler. Prenses onların arkasına sığındı. -Delikanlı, oldukça yeteneklisin ama bu krallığımı yıkma hakkını sana vermiyor! - Ben... -Ya buradan hemen git ya da... Sonunu getirmesine gerek yoktu. Prenses çoktan benden uzaklaşmıştı ve bu bana yetiyordu. İçimden bir canavar çıkmıştı. Bunları kafamdan geçirirken kafama bir darbe aldım ve gözlerim kapandı... Gözlerimi açtığımda yine o karanlık zindanda tek başımaydım. Adi herifler! Yine beni buraya sokmuşlardı. Beni bağladılar ve işkence ettiler. Benim için özel bir alet yaptılar ve beni ona beni ona bağladılar. Kaçmak imkansızdı, yapamıyordum, benim için özel olarak tasarlanmış olan bu alet benden çok daha güçlüydü... Bana çok uzun bir süre eziyet ettiler. O an ölmeyi istedim, belkide hiç doğmamayı.... Bir gün her günkü gibi muhafız bana işkence yapmak için içeri girerke...

Sabah olduğunu zindana doğru gelen ayak seslerinden anladım. Duyduğum kadarıyla oldukça fazla kişi geliyordu beni almak için... Son bir kere planımın üstünden geçtim. Her şeyi en ufak ayrıntısına kadar hesaplamıştım. Ve uygulamanın zamanı gelmişti. Bir 'klik' sesi ve kapı açıldı. Kaç kişi olduklarını tam göremiyorum ama 20 kişiye yakındılar. Ellerime kelepçe taktılar, boynuma ve vücuduma ip taktılar kaçmamam için. Yer altındaki bu karanlık zindandan güneş ışığına doğru gidiyorduk. En sonunda yer altından çıktık... Uzun zamandır görmediğim güneş ışığı gözlerimi yaktı. Özlemiştim. Yeryüzündeki her şeyi... Büyük konseye doğru yürümeye devam ettik. Girişi görebiliyorum. Bütün halk toplanmıştı ve bu mahkemeyi uzun zamandır bekledikleri belliydi. Bense sadece etrafıma bakarak yürümeye devam ettim. Taktıkları kelepçeyi kolayca çıkarabilirdim ama şu an sırası değildi. Büyük, beyaz kapıdan içeriye doğru adımımı attım. Herkesin gözü benim üzerimdeydi. Benim ise gözlerim sadece bir ki...

Kaç gün zindanda kaldığımı bilmiyordum. Belki günler, belki haftalar, belkide aylar...Tek düşündüğüm şey prensesti. Ona ne olduğuydu... İstemediği bir adamla evlenmişti bile ve ben onun ne halde olduğunu bilmiyordum. Belkide yardıma ihtiyacı vardı... Sadece bu düşünce plan yapmama başlamama yetti. Buradan nasıl kaçacağım ve nasıl prensesin yanına gideceğimin planı... Bu zindandan hiç dışarı çıkmamıştım yani kapının arkası hakkında en ufak fikrim yoktu. O sırada daha önceden konuştuğum muhafız geldi ve: -Hazırla kedini. Yarın seni dışarı çıkarıyoruz ve sonuç belirlenecek. Yarın büyük konsey senin için toplanıyor. Neler diyeceğini düşünsen iyi edersin... Ve gitti. Tekrar karanlık, sessizlik ve ben kalmıştık. Bu kaçmak için harika bir fırsattı. Peki prensesin yanına nasıl gidecektim? Buradaki muhafızlardan daha güçlüydüm ve bunu onlarda biliyorlardı. Önlem alacaklardı. Ama ben... Kendime güveniyordum. Sadece prensesin iyi olduğunu görmek bile bana yetecekti veya bu onu görmek için...

En köşede yüksek, kraliyet desenli zarif, şık bir tahtta oturuyordu. Ve yanında ise... O adam... Ona baktım. Sadece ona baktım. Belkide o da bana bakar ve geçmişi hatırlar diye. Ama o an hiç beklemediğim bir şey oldu ve yanındaki adam onu kollarının arasına alarak tutkulu bir şekilde öptü. Prenses ise hiçbir şey yapmadı. Benim orada olduğumu görmüş ve gözlerimin önünde bana acımadan bunu yapmıştı. Bense... Salaktım. Gerçekten salak. Başka bir açıklama yoktu. Ben yer altındaki karanlık zindanda bile onu düşünürken, onu merak ederken... O tam karşımda bana ihanet ediyordu, bana acı çektiriyordu. Gözlerim yetkililere kaydı daha sonra. İlk düşündüğüm şey ise bu şehri batırmamak için artık hiçbir nedenimin olmamasıydı. Ve yoktu da... O anın vermiş olduğu sinirle, bana takılan bütün ıvır zıvırlardan kurtuldum ve muhafızlara saldırmaya başladım. Gözüm hiçbir şey görmüyordu. İçimdeki öfke beni ele geçirmişti ve onu bastıramıyordum. Karşıma çıkan herkesi yerle bir ettim ve prensesin olduğu ye...

Hava kararıyordu bu da muhafızları görmemizi zorlaştırıyordu. Yine de olabildiğince derinleri gidip saklandık. Ama çabamız boşunaydı ve ikimizde bunu biliyorduk. Muhafızların sayısı çok fazlaydı ve bizi bulmaları an meselesiydi. Yapacak tek bir şeyimiz kalmıştı. O anın tadını çıkarmak... Ve bir süre orada saklandıktan sonra bizi buldular. Prensesi anında benden uzaklaştırdılar. Nedenini anlayamamıştım. Aramızda olan hiçbir şeyi bilmiyorlardı. Muhafızlardan birisi tarafından kafama bir darbe yedim ve daha sonra gözlerimi sarayın mahkumlarının kapatıldığı karanlık bir yer altı zindanında buldum. Bir tane koyu kırmızı ışıklar saçan bir meşale vardı. Onun dışında başka bir ışık kaynağı yoktu. Bir muhafız kapıma geldi ve: - Bizi hayal kırıklığına uğrattın. Bunu asla senden beklemezdim. Şimdi ise çürüyüp gidecekssin bu kapkara ve ruhsuz yerde. - Benim suçum ne? Niye buradayım? - Nasıl yani bilmiyor musun? Prenses... -Peki siz nasıl biliyorsunuz? -Sana baştan anlatayım. Prensesin müsta...

Geriye prenses ve ben kalmıştık. Ormandan başka gidebileceğimiz, sığınabileceğimiz bir yer yoktu. Biz de ormanın derinliklerine doğru yürümeye başladık. Prenses gülüyordu. Neden gülüyorsun, diye sordum ona. Düşündüm de müstakbel kocama gitmek yerine seninle bu ormanda kalmak daha iyi, dedi gülmeye devam ederek. Bende onunla birlikte gülmeye başladım. Hava kararmaya ve soğumaya başladı. Güvenli bir yer seçtim ve ateş yaktım. Neyse ki ormanda meyve ağaçları vardı. Onların sayesinde aç kalmadık. Prenses üşüyordu, ceketimi çıkardım ve ona verdim. Hayla üşüyordu ve bana sarıldı. Karşılık vererek onu ısıtmaya çalıştım ve o gece başladı... O gece beraber olduk prensesle. Hayatımın en güzel gecesiydi. Ertesi gün ormanda yürürken bir kulübe bulduk. Birisi orada yaşıyor olmalıydı çünkü temiz ve yiyecek doluydu. Bir süre burada kalmaya karar verdik. Küçük, nehir kenarında bir kulübe... Burada yaklaşık 1 ay kaldık. Bu sırada ise prensesle oldukça yakınlaşmıştık. Rüya da gibiydim ve kimsenin beni u...

Herkes eşyalarını aldı ve muhafızlar bizi sınavın olacağı yere doğru götürdüler. Herkes oldukça heyecanlıydı. Bembeyaz şatoya doğru yaklaşıyorduk. Kasabadaki halk oldukça kibardı. Bazıları bize dükkanlarından bir şeyler veriyorlardı. En sevdiğim fırıncıydı. Adam şişman, kısa boyluydu. Küçük, şirin bir dükkanı vardı. Selamlaştık, giderken biraz konuştuk. Bana ailesini, kasabayı anlattı. Anlattığı kadarıyla harika bir yerdi burası... Deniz kenarındaydı. Masmavi bir deniz... Balıkçıların teknelerini görebiliyordum. Bir rüya kentine benziyordu. En sonunda sınavın yapılacağı yeşillik alana geldik. Kocaman bir alan.... Sınav başlamıştı ve bizden önceki grup sahadaydı. Sıra bize geldiğinde hep beraber sahaya geçtik. Bu toplu bir sınavdı ve kim kazanırsa, kim engelleri aşarsa o geçecekti. Benim kolaydı. Herkesi geçtim ve 1. oldum. Beni anında şatoya aldılar ve bir muhafız olarak işe başladım. Oradaki çoğu muhafızdan daha iyiydim bu yüzden beni kraliyet ailesini korumak için görevlendirdiler....

Sınava girdiğimde herkesi şaşırttığımı anladım. Kimse benim kadar çabuk geçememişti galiba bu testi. Benim için ise çok kolaydı. Adımı yarınki seçmeler için yazdılar. Onlarda benim burada muhafız olmamı istiyor olmalıydılar. O gece sarayın çalışanlar bölümünde kalabileceğimizi söylediler. Kalabilecek bir yerim olmadığından bu bölümde kaldım. Bir sürü kişi vardı. Hepsi de oldukça heyecanlıydı. Onlara sorduğumda bunun hayatlarını değiştirmek için çok büyük bir fırsat olduğunu söylediler. Saatler geçerken herkes yataklarına doğru yöneldi. Yataklar oldukça yumuşaktı. Zengin bir krallık olmalıydı diye düşündüm. Gözlerimi kapadım ve yarın neler yapacağımı düşünmeye başladım. Sabah muhafızların sesiyle gözlerim açıldı. Herkes kalmış ve aceleyle giyin,yordu. Muhafızlar ise içeride sınav kimliklerini ve  sınavda giyeceklerimiz  kıyafetleri dağıtıyorlardı...

Her şey 20 yıl önce başladı. Yani buraya ilk geldiğimde... Bir keşif gezisine çıkmıştım ve burayı buldum. Nasıl geldiğimi bilmiyordum. Birden karşıma bembeyaz bir şato çıktı. Oranın sıkı bir şekilde korunduğunu biliyordum. Öyle de oldu zaten. Bir bahaneye ihtiyacım vardı ve o sırada ağaçta yazan bir ilan şey gördüm. Krallık için muhafız seçmeleri yapılıyordu. Bu bahanenin şatoya girebilmek daha doğrusu olduğum yeri keşfedebilmek için iyi bir fırsat olduğunu düşündüm. Zaten kabiliyetim de vardı. Bir sürü düşmanım olmuştu ve onların üstesinden binlerce defa gelmiştim. Etrafıma çok iyi bakınarak bembeyaz şatoya doğru yürümeye başladım. Herkes kendi işine bakıyordu ve benim gibi etrafımda bir sürü değişik genç vardı. Büyük ihtimalle hepsi de muhafız seçmeleri için gelmişti. Geldiğim yer önemli bir yer olmalıydı ki bir sürü kişi bu seçmeler için uzak yerlerden gelmişti. Krallığın içi oldukça güzeldi. İnsanlar çok samimi ve hoşgörülüydü. Şatoya doğru gittikçe bir kuyruk oluşuyordu. O kuyruğa...

Bana söylediği tek bir kelime bütün dünyamı sarsmaya yetti. 'Ne?' diyebildim sadece olduğum yerde donakalmış bir şekilde. 'Sana en sonunda kavuştum. Merak etme sana her şeyi anlatacağım. Sadece senden sabırla beni dinlemeni istiyorum.' dedi Kila'nın karşısında kendisini ona baba olarak tanıtan adam. Ona inanması mı gerekiyordu? Peki ya kötü adam o değil miydi? O değilse kimdi veya nasıl Kila'nın babasıydı? Belki de gerçek babası değildi ve onu kullanmak için kandırıyordu. Peki niye? 'Bana inanmıyorsun, haklısın da tabi. Kim bu kadar karanlık bir şatoda iyi olabilir ki? Ama hikayemiz düşündüğünün tam tersi. Sana baştan anlatmama izin ver lütfen.' dedi adam. Yüzündeki ifade oldukça şefkatliydi. Kila ise başını sallamakla yetindi...

Giderek karanlığa doğru yürüyorduk. Sanki yürüdükleri yere dehşet saçıyorlardı. Siyah, kasvetli bir şato gördüm ilerideki cansız ağaçların arasında. Benim dışımda herkes buraya geldiği için mutlu gözüküyordu. 'Burası içeride seni bekliyor.' dedi devlerden biri. 'Kim?' dedim ısrarcı bir şekilde. 'Git işte sen. Sana söyleyecek. İkinci kattaki 4. odada seni bekliyor. Acele et!' dedi daha demin konuşan dev. Kila da bir şey daha sormayarak kocaman, siyah renkli şatonun kapısından çekinerek girdi. İçerisinin de dışarıdan bir farkı yoktu pek. Burası da siyahtı hem de korkunç bir siyah. Dik merdivenlerden yukarı doğru çıkmaya başladı. Bir şey fark etti. Yukarı çıktıkça şato aydınlanıyordu. Daha canlanıyordu. Sanki normal bir yere dönüşüyordu. Her katı o kadar farklıydı ki... 3. kata geldiğinde biraz tereddüt etti Kila. Ama daha sonra farenin cevabını hatırladı ve içinden geçirdi 'BANA ZARAR VERMEYECEK!' diye. 4. kata ulaştığında şaşırdı. Alt katları bu kadar siy...

Bütün yaratıklar gittikten sonra çalılıklardan çıktılar ve karanlık ormanın derinliklerine doğru yürümeye devam ettiler. Devlerin ayak seslerin gittikçe daha da yükseliyordu. Kila'yı  korkutmaya devam ediyorlardı bu sesler. Fare Kila'ya dur işareti yaptı. Kila uzakta mola veren devleri ve yaratıkları gördü. 'Sessiz ol ve beni takip et. Sakın ses çıkarma!' dedi fare. Kila' da dikkatli adımlarla fareyi takip etti ve en korunaklı yere saklanmaya çalıştılar. 'Burada kalacaklar.' dedi fare ümitsizce. 'Nereden biliyorsun?' diye sordu Kila fareye. 'Senin burada olduğunu biliyor. Hissediyor olmalı. Ve tabi ki buradan geçeceğini de biliyordu. Senin annene ulaşmana izin vermeyecek.' dedi fare boynunu eğerek. 'Kim o?' dedi Kila sesindeki kızgınlığı gizleyemeyerek. 'Sana söyleyemem annen durumu açıklamalı ama tek bilmen gereken onun eline asla geçmemen. Seni yanına çekebilmek için her şeyi yapacaktır. Sakın ona uyma. O iyi değil!' dedi fa...